Weekeind & Likuni hospital

Ik heb weer een heerlijk relaxt weekeind gehad. Lekker gegeten, gekletst, gezwommen, bruin kleurtje gekweekt en.. een echte afrikaanse BBQ gehad. Vorige week kwamen we namelijk op het idee om te gaan BBQ’en. BBQ moest nog geregeld worden maar daar heeft Janneke voor gezorgd. Om het wel een echte Afrikaanse BBQ te kunnen noemen moesten we natuurlijk wel zelf een kip kopen en slachten. Steve, een jongen die werkt hier heeft voor ons een kip gekocht. Bor en Lisa hebben hem samen gedood en geslacht. De bloederige foto’s zal ik jullie besparen. Maar hij was lekker! Beetje taai.. Maar de smaak was goed. En gezellig was het ook.

Maandag dan mijn eerste werkdag in Likuni Mission Hospital. Ik zou vanaf een bepaald punt opgehaald worden met de ambulance. En ja hoor.. Achterin en op de brancard zitten met nog wat andere mensen die ook in Likuni werken. Super handig dat ik zo opgehaald kan worden. Scheelt me elke dag veel tijd.

Daar aangekomen moet ik me melden bij de matron (afdelingshoofd). We nemen even wat praktische dingen door, zoals hoe mijn introductie er uit gaat zien. Daarna wordt ik gevraagd mee naar buiten te komen. Iedere morgen komt het personeel samen. Ze lezen een stuk uit de bijbel, zingen en bidden. Heel bijzonder om dat mee te mogen maken. Daarna worden er nog wat mededelingen gedaan. Omdat het mijn eerste werkdag was werd ik geïntroduceerd. Ik mocht naar voren komen om me voor te stellen en om te vertellen wat ik kwam doen. Ik begon met goedemorgen in het Chechewa, dat was een goede zet. Het ijs was gelijk gebroken ;)

Daarna kwamen de verpleegkundigen en de artsen samen en werd er door de nachtdienst overgedragen. De nieuwe patiënten of erg zieke patiënten worden daarbij genoemd. Heel fijn dat iedereen erbij zit, je hebt namelijk gelijk een MDO (Multi disciplinair overleg).

Maar wat een lieve mensen werken daar. Het is echt een warm bad na het Kamuzu central Hospital. Hoe kil en onpersoonlijk ze daar waren, zo warm en vriendelijk zijn ze hier. Ze zijn ontzettend blij dat ik er ben. Ik wordt dan ook de hele dag door begroet en aangesproken. Ik val ook wel een beetje op tussen de rest van het personeel, er is nog een andere Mzungu (blanke) maar voor de rest zijn het allemaal Afrikanen. Ik ben afgelopen twee dagen begonnen om de algemene mannen en vrouwen afdeling. Hier ligt dus van alles, heel variërend. Wel zijn er heel veel malariapatienten.

Ik liep mee met een hele lieve verpleegkundige. Ze heeft me van alles uitgelegd over de afdeling en over soorten behandelingen die ze geven. Al veel geleerd dus!

Het valt me op dat ze hier veel gestructureerder werken dan in Kamuzu. Ook is er meer personeel, de hygiene is beter en de kwaliteit van zorg ligt hier naar mijn idee een stuk hoger.

Toch is het voor het ziekenhuis soms best lastig om goede zorg te leveren. Zo is er eigenlijk altijd te weinig bloed om te transfuderen. Het bloed dat verzameld wordt door de bloedbank in Lilongwe gaat bijna allemaal naar Kamuzu hospital, waardoor er maar weinig overblijft voor Likuni. Wanneer er dus een patiënt bloed nodig heeft wordt de familie opgetrommeld om bloed te doneren. Dit is alleen niet altijd zonder risico. Het kan namelijk zo zijn dat een familielid HIV heeft opgelopen. Het duurt echter een tijdje voordat dat in je bloed te zien is. Er is dus een kans dat het bloed dat gegeven wordt HIV geïnfecteerd is. Maar zoals hier ook gezegd wordt: Iets doen is beter dan niets.

Ik heb ze ook al wat kunnen leren! Ze wisten namelijk niet hoe je de druppelsnelheid van een infuus moet uitrekenen. (infuuspompen, die kennen ze niet) Ik heb een schema opgesteld waarbij ze de basis standen af kunnen lezen en zo het infuus met de juiste druppelsnelheid in kunnen stellen. Nu hopen dat iedereen ook een horloge heeft om de tijd bij te houden.. Het lijkt misschien iets kleins maar ik denk dat het een goed begin is.

De werkdagen zijn hier lang, van kwart over 7 tot 5. Ik kan om 5 uur weer mee terug rijden met de ambulance en wordt dan thuis gebracht. Dinsdag zat ik dus netjes om 5 uur te wachten met nog wat andere personeelsleden. Alleen wanneer er net nog een spoedje is… Ik mocht dus een uur wachten. Maar het wachten ben ik ondertussen wel gewend.

Ik heb nu weekeind! We gaan morgenochtend samen met de andere vrijwilligers richting Zambia voor een safari. Ik heb er enorm veel zin in! Ook leuk om wat meer van Afrika te gaan zien. De foto’s zien jullie wel verschijnen. Super leuk al jullie reacties! Zo is de afstand toch niet zo heel ver meer. Zal ik jullie nog even jarloers maken.. Over het algemeen is het hier tussen de 25 en 30 graden, heerlijk! Om te werken soms wel erg warm. Maar mij hoor je niet klagen, ik geniet!

Kamuzu hospital

Afgelopen week een weekje meegelopen ter oriëntatie in het Kamuzu hospital. Ik dacht dat ik maandag al heel wat gezien had. Dat viel achteraf nog wel mee. Wat ik de rest van de week heb gezien is niet echt te beschrijven. Dat moet je zien, ruiken, horen en beleven.

Dinsdag en woensdag ben ik naar de verpleegafdelingen geweest, medical en surgical. Afdelingen waar 80 patiënten liggen, eigenlijk maar ruimte voor 30. Waar heel de gangen vol staan met bedden. Als er bedden zijn. Soms liggen de mensen alleen op een matras of een stuk karton. Waar naast de 80 patiënten ook 80 familieleden aanwezig zijn, die de zorg op zich nemen. Er zijn namelijk maar 3 verpleegkundigen voor de hele afdeling. In de nachtdienst slechts 2.

Waar de verpleegkundigen hun best doen om goede zorg te verlenen. Alhoewel dat in mijn ogen niet altijd de beste zorg is. Ook verpleegkundigen hebben daarover hun frustraties. Ze willen zoveel, ze kunnen amper wat. Dit mede door het tekort aan middelen. En als de middelen er zijn is het een puinhoop. Opruimen, ordenen, dat kennen ze niet. Alles wordt op een grote hoop gemikt. Er is ook geen tijd om op te ruimen.

Waar iedere patiënt een venflon heeft. Geflusht, dat wordt die nooit, is niet nodig. De infuuspleister, die was beige, kleurt in de loop van de tijd naar hun eigen huidskleur. Vast niet omdat alles zo schoon is. Waar hygiene ver te zoeken is. Desinfectans was op, dan maar zonder. Een naald die op de grond valt, die kan prima nog een keer gebruikt worden. De vloer is immers zo schoon want het water waar de vloer mee schoongemaakt is lijkt op chocomelk. Waar geprobeerd wordt steriel te werken, het blijft echter vaak bij proberen. Waar er van de meeste mensen geen geboortedatum is, als je geluk hebt weet je het geboortejaar.

Waar iemand op de gang overlijdt. Er wordt een doek over de patiënt heen gelegd en een kamerscherm ervoor gezet. Het kamerscherm mist alleen twee panelen. Later hoorde ik dat die man maar 42 jaar was.

Waar intraveneuze medicatie alleen wordt gegeven per shot. Soms oranje kleurig omdat het al zolang van tevoren klaargemaakt is. Waar sommige mensen wel vocht toegediend krijgen via het infuus, het blijft alleen bij sommigen want bij 9 van de 10 is de infuuszak leeg.

Waar de kinderafdeling waar ik vandaag ben geweest overvol is. Er liggen vaak 5 patiënten op een bed. Waar 5 patiënten hetzelfde zuurstofapparaat gebruiken. Waar er kinderen en baby's aan de CPAP liggen, er is alleen geen tijd om de vitale functies te controleren. Waar ik nog geen half uur was of het eerste kindje was al overleden na een mislukte reanimatie. Waar ik vandaag totaal 5 reanimaties zag, waarvan 3 kindjes het niet gered hebben... Waar er kindjes liggen waarvan je verwacht dat ze 3 maanden oud zijn, maar blijken dan al een jaar oud te zijn. Waar je kinderen pijn ziet hebben. Waar er een enorm tekort aan verpleegkundigen is. Waar veel kinderen te laat naar het ziekenhuis komen, waardoor ze er vaak slecht aan toe zijn. Waar veel armoede is. Waar je doet wat je kunt doen, iets is beter dan niets.

Waar ik me blijf verbazen.

Toch ben ik blij dat ik hier ben. Dat ik kan leren van de mensen hier. Dat ik de mensen in Malawi leer kennen. Dat ik wat van hun cultuur mag zien. Dat ik mag leren van hoe dankbaar de mensen zijn met wat ze hebben, al is dat niet veel. Dat ik een poging doe om te helpen. Het is niet altijd makkelijk, vaak ook frustrerend. Maar ik doe wat ik kan doen, iets is beter dan niets.

- I alone can not change the world, but I can cast a stone across the waters to create many ripples -

Het leven in Malawi

Ik heb een heerlijk rustig weekeind achter de rug! Van uitslapen komt nog niet zoveel, maar aan die haan begin ik te wennen. Zaterdagochtend ben ik samen met Marjan richting Crossroad gegaan om daar te gaan zwemmen bij een zwembad van een hotel. Heerlijke ochtend gehad, lekker gelezen in het zonnetje. Water is ook prima te doen! Daarna zijn we bij Kiboko gaan lunchen, al met al.. Het leven in Malawi is zo slecht nog niet.

Zondagochtend ben ik samen met Mariska en Lisa naar de kerk geweest. Beetje anders dan ik gewend ben. De dienst begon met een man die steeds weer opnieuw, vooral zo hard mogelijk riep: Jezus is your savior, halleluja, amen, praise the lord etc. De mensen in de kerk stonden vooral voor zichzelf te bidden. Na een paar gospels was het tijd voor de preek. Was opzich best redelijk te volgen met een Nederlandse bijbel erbij. Al met al, een hele belevenis. De manier van preken was apart, veel grapjes, maar ook vooral heel veel schreeuwen. Weer eens wat anders. Of ik volgende week weer ga, ik weet het niet. Voelde me er nou nog niet zo thuis. De rest van de zondag heb ik het lekker rustig aangedaan. Het was ook erg warm.

Vanmorgen al vroeg op stap samen met Janneke. We moesten ons rond 8 uur melden bij de Chief Nursing Officer. Wij zaten na wat zoeken braaf rond 8 uur op het bankje. Dat we even moesten wachten, daar hadden we wel op gerekend. Dat het bijna twee uur wachten werd, uhm. Dat niet. Maarja, dit is Afrika, dit is Malawi. Haast je vooral niet! Na een excuus voor het wachten van de Chief Nursing Officer stonden we na 5 minuten weer buiten. De papieren waren gezien, ik mocht beginnen.

Ik werd gebracht naar de Short-stay. Na omgekleed te hebben werd er eerst begerig naar mijn uniform gekeken. Sorry vriend, moet nog 3 maanden hier werken. Daarna was het de beurt aan mijn pennenhouder, schaar, kocher en stuwband. Zullen we wat gaan doen meneer?

Na een korte rondleiding over de afdeling kwam de eerste patiënt binnen. De patiënten worden eerst gezien op de OPD (Out Patiënt Department). Dit kun je zien als een soort huisartsenpost/SEH. Daar worden de eerste checks gedaan, zoals de vitale functies. Vanaf daar wordt bepaald of ze naar huis kunnen of dat er verder onderzocht moet worden. Dat wordt gedaan op de short stay.

De eerste patiënt die ik zag had een enorm bolle buik, vast ascites dacht ik. En dat klopte en de patiënt moest een ascitesdrain krijgen. Nou, dat gaat even wat anders dan in ’t van Weel.

Niets geen echogeleide punctie, INR bepalen of verdoving. Even snel desinfecteren en een infuusnaald erin stoppen. Aan de infuusnaald gaat een infuusslang en de infuusslang loopt naar een te smerige emmer waarin het ascitesvocht wordt opgevangen. Meten hoeveel er afloopt, dat is niet nodig. Zo zag ik 5 keer deze handeling. Wanneer de drain niet meer loopt kan die eruit en kan de patiënt weer naar huis. (uit de emmer waar het ascitesvocht in liep werd later weer uit gedronken…)

Ik zag ook een paar astma-patienten. De behandeling daarvoor is ook wat anders dan in Nederland. Ze geven theofilline iv en laten ze vernevelen met salbutamol. Elke keer een schoon vernevelsetje pakken bij een nieuwe patiënt? Dat is niet nodig, iedereen verneveld met hetzelfde setje.

Gelukkig kon ik in de loop van de tijd wel al wat handelingen gaan doen. Heb bloed afgenomen, deed wat controles, glucose checks en gaven samen medicatie iv. Je kunt de short stay hier denk ik meer zien als een spoed eisende hulp. Het is af en aan van patiënten. Zodra er een bed leeg is komt de volgende er gelijk weer aan. Ook hele zieke patiënten. Veel malariaslachtoffers. Sommigen reageren zelfs niet meer. Na een poosje mocht ik gaan lunchen. Ik zat even buiten in de schaduw. Vlak bij de operatie kamers. Dat was te horen. Het gegil ging door merg en been. Te zien trouwens ook, de deuren stonden gewoon open.

Het is wennen. Het is ook heel confronterend. Confronterend omdat je weet dat je niet zoveel kan doen. Omdat er een taalbarrière is. Omdat de middelen er niet zijn. Omdat je ziet dat sommigen geeneens schoenen hebben. Omdat je weet hoe goed de gezondheidszorg in Nederland is.

Totaal moet ik 5 dagen meelopen ter oriëntatie, nog 4 te gaan. Daarna hoop ik naar het Likuni hospital te gaan. Het is niet altijd makkelijk maar het is wel goed.

Ik geniet toch ook van de mooie dingen van Malawi, de mensen, het land, en ook van het wachten…

Mulibwanji!

Donderdag ben ik voor het eerst op mijn project wezen kijken. Ik moest om 8.00 klaarstaan bij de opstapplaats van de minibus, daar zou Janneke op me wachten. Daar kwam ik natuurlijk op een Nederlandse tijd aan, 10 minuten te vroeg. Dacht ik.. Want ik stond maar te wachten, kwamen ook geen minibusjes voorbij. Totdat Janneke me belde, uhm waar ben je? Ik sta op je te wachten. Ja, ik ook op jou. Wat bleek, ik stond een kruispunt te vroeg. Ach, beginnersfoutje?

We konden gelijk in de minibus stappen die ons naar de shoprite bracht. Daarvandaan moesten we 5 minuutjes lopen tot de volgende minibus. Die minibus zou mijn naar het ziekenhuis gaan brengen.Natuurlijk weer even wachten totdat de bus vol is maar daar begin ik al aan te wennen. Het tempo is hier pang’onopang’ono (langzaam, langzaam).

Het rijden in de minibus blijft me verbazen. Dit is echt Afrika, dit is Malawi. Je zit tussen de locals, iedereen tegen elkaar aangeplakt en ze nemen de vreemdste dingen mee. Onderweg zie je zoveel. Zo anders. Hier zo normaal. Veel mensen proberen wat aan de weg te verkopen.

De mensen zijn hier arm. Toch zijn ze trots op wat ze hebben. De mensen zijn heel aardig, behulpzaam, vriendelijk. Nu na de regenperiode is het groen, de mais is bijna klaar om geoogst te worden. Mais is het voedsel voor de Malawianen. Je ziet dan ook overal mais. Elk stukje vrij land wordt benut.

Zo zit ik ongeveer een kwartier in de minibus. Die overigens klinkt alsof die er elk moment mee kan stoppen. De deur gaat bijna niet meer dicht. De metertjes doen het niet meer. Maar hij rijdt nog. En zolang dat die rijdt kun je er zoveel mogelijk mensen in proppen om zoveel mogelijk geld te verdienen. Totaal kost het mij 70 eurocent om bij het ziekenhuis te komen.

De afrikaanse logica, die snap ik nog niet. Denk ook niet dat ik die ga snappen, want sommige dingen zijn ook echt niet logisch. Bijvoorbeeld: Wanneer ze gaan tanken vullen ze niet de tank in 1 keer maar ze halen met een jerrycan wat benzine. De tank vullen ze dan later met de jerrycan bij. Dit kan ook 100 meter na het tankstation zijn. Snap jij de logica?

Maar na de ritjes in de minibus kom ik aan bij het ziekenhuis. Janneke wijst me de weg en na zo’n 200 meter lopen komen we aan bij het ziekenhuis. Het eerste bord wat ik zie wijst me naar het mortuarium, uhm nee bedankt. Liever niet. Janneke weet gelukkig de weg en brengt mij naar de hoofdzuster/directrice, een non. We worden heel hartelijk ontvangen met 3 zoenen.We praten een poosje, alles in het Engels. Ik wordt hartelijk welkom geheten, ze zien erg uit naar mijn komst. We leggen uit dat ik me eerst nog moet registreren dus dat ik pas over een week kom werken. Dit is prima. Wel mag ik morgen alvast een dagje mee gaan lopen ter oriëntatie, dit mag ik met Jakob, die ook even kennis komt maken. Ik ben benieuwd. Heb erg veel zin in morgen!

Na nog een poosje gepraat te hebben gaan we richting het ziekenhuis waar ik mijn registratie moet halen. Dit is wel een ander soort ziekenhuis, veel groter. En zoals het nu leek, ook veel armer.

Janneke heeft een afspraak hier in het ziekenhuis dus ik ga even mee. We lopen via de kinderafdeling. Wat je ziet is veel zieke kinderen, allerlei aandoeningen. Je ziet veel moeders, veel kinderen, zittend op de grond of op een bed. Als je het een bed kunt noemen. Zo maar snel mijn eerste indruk. Waarschijnlijk moet ik in dit ziekenhuis een week meelopen, dat hoop ik maandag te horen.

Na nog wat boodschappen in een redelijk westerse supermarkt gaan we weer naar huis. Daar zit ik nog lekker een poos onder de veranda mn blog te typen. Voeten in een teil met water, even schoon weken. Ik begin langzaam te wennen hier in Malawi. Te wennen aan het leven hier, aan de mensen, de cultuur, de warmte, de minibus. ’s Avonds zijn we nog gezellig met zn allen uit eten geweest, heerlijke pizza op. Het leven in Malawi is zo verkeerd nog niet.

Vanmorgen was het dan zover, voor het eerst alleen met de minibus! Samen met Marjan, een andere vrijwilligster liepen we naar de opstapplaats toe. Na een kwartier wachten konden we mee. De man die naast me zat vertelde gelijk maar tegen de hele bus dat hij met mij ging trouwen.. Okee? Uhm. Nee meneer. De grootste lol hadden ze. Zonder problemen vond ik de volgende minibus. En weer 20 minuten wachten totdat de bus propvol zat. Ondertussen kijk ik mijn ogen uit.

Na een kwartiertje met de volgende minibus kom ik dan aan bij het Likuni hospital. Ik had afgesproken met Jacob, een soort van hoofd van de verpleegkundigen. Na een praatje riep hij er een verpleegkundige bij. Na het hele verhaal aan haar verteld te hebben zei ze: ik heb het druk, geen tijd voor een rondleiding. Okee, dan bellen we de volgende. Na weer hetzelfde verhaal gedaan te hebben had zij gelukkig wel tijd. Ze heeft mij rondgeleid in het ziekenhuis.

Het ziekenhuis heeft verschillende deparments, afdelingen. Meestal ook in verschillende gebouwen. Ze heeft mij rondgeleid en aan heel veel mensen voorgesteld. Ondertussen probeer ik mijn Chechewa te oefenen en het gaat steeds beter. Tot groot vermaak van de Malawianen. (Gaat soms namelijk ook nog verkeerd). Maar ik hou vol! De mensen zijn allemaal enorm aardig, super enthousiast. Heb echt zin om hier aan de slag te gaan.

Na de rondleiding moest ik bij de non komen, Janneke had namelijk gebeld. We konden opeens vanmiddag al naar het nurses counsil. Okee, dan doen we dat!

Na de rit terug en nog een uurtje gewacht te hebben gingen we onderweg naar de volgende minibus richting het nurses & midwives counsil. En weer moesten we ruim een half uur wachten totdat de minibus vol genoeg was. Een auto zou zo handig zijn hier! Na een ritje van 10 minuutjes waren we er. Met goede moed liepen we richting de vrouw die mijn papieren had bekeken. Daar aangekomen werden we vriendelijk verzoekt om of over een uur, of maandag terug te komen want ze had net lunchpauze. En aan de lunchpauze mag je hier absoluut niet komen. (Hou ik er in voor ’t van Weel;) )

Prima, wij lunchen dan toch ook maar even. Na een uurtje met een volle maag en frisse moed weer terug. Om een lang verhaal maar kort te gaan maken. We hebben er een uur gezeten maar mijn papieren zijn goedgekeurd! Wel moet ik volgende week 5 dagen meelopen op de verschillende afdelingen van het andere ziekenhuis. Daar moet ik handtekeningen verzamelen en met die handtekeningen mag ik hopelijk de 23^e weer terugkomen. We zullen zien!

Ndili bwino, het gaat goed!

De eerste 24 uur in Malawi zitten er al weer op. En wat is het hier mooi.

De vluchten verliepen prima. Om 7 uur kwam in aan in Nairobi waar ik moest overstappen richting Malawi. Ik kon gelijk al instappen in het volgende vliegtuig, sloot precies aan. Na een tussenstop in Lusaka(Zambia) kwam ik om 12 uur aan in Malawi. Wel even een andere temperatuur dan in Nederland. Eerst door de ebola test. Met een soort van infrarood apparaat richten ze op je voorhoofd om te kijken of je verhoging hebt. Mooi, ik mag door. Daarna aansluiten in de rij voor mijn visum. O, for holiday.. Yes, that’s right. Okee, no problem.

Zoeken naar mijn koffers hoefde niet, er is maar een band en daar kwamen ze al snel voorbij.Bij de uitgang gekomen stond Janneke (de coördinator) me op te wachten en reden we met de taxi richting het doingoood huis.Het doingoood huis staat op een compound, dat is een ommuurd terrein waarop het huis van de eigenaar staat en twee huisjes voor de verhuur waarvan het doingoood huis er een van is.

Even een rondleiding gehad in het vrijwilligershuis en een bed opgezocht. Ik slaap nu nog bovenin het stappelbed, maar 2 andere vrijwilligsters gaan vrijdag weg dus dan kan ik naar beneden verhuizen, net wat praktischer. Al snel kwamen de andere vrijwilligers een voor een binnen druppelen en kon ik met hen kennismaken. Voor de rest van de middag heb ik het rustig aan gedaan, was best versleten van de reis. Lekker onder de veranda gezeten met een boek en een muziekje, niet heel verkeerd! Ik lag dus ook al vroeg op bed.

Afgelopen nacht best redelijk geslapen. We hebben alleen een huishaan.. Die staat vanaf 2.00 voor onze kamer te kraaien. Dit gaat de hele nacht met tussenposen door. Ach, zal er vast aan wennen.

Vanmorgen zou Janneke me rond 8.00 op komen halen. Eerst op het gemakje ontbeten buiten.Daarna zijn we naar het project van een andere vrijwilligster geweest omdat het haar laatste dag was daar. Duurde eventjes voordat we er waren. Eerst moeten we een paar minuutjes lopen naar de route van de minibus. De minibus zijn oude gammele busjes met 4 bankjes erin. Er is een chauffeur en een conductor, die schreeuwt welke richting ze gaan om zo het busje zo vol mogelijk te krijgen en regelt het betalen. Niets geen OV-chipkaart, gewoon handje contantje.

Een hele belevenis, meerijden in een minibus. Van alles wordt er ook in meegenomen, kijk telkens weer verrast op waarmee de mensen aankomen. De bus wordt helemaal volgepropt, zaten er vanmorgen met 20 mensen in! Na een keer overstappen (inclusief een poos wachten totdat het busje vol genoeg is) richting het project.

Daar aangekomen wachtte ons 200 kinderen van denk ik 3-7 jaar. Ze zaten net allemaal te eten. Iedereen op de grond, etend van een soort maispap, porage. Dit krijgen ze alleen wanneer er geld is of een feestje. Nadat ze klaar waren werden alle bordjes in een grote teil gestopt en schoongemaakt.Omdat Femke wegging werd ze nog even in het zonnetje gezet, de kinderen zongen. Echt geweldig om te zien hoe enthousiast ze zijn. Daarna nog wat spelletjes gedaan en met de kids gespeeld.Super leuk om met de kinderen bezig te zijn, je krijgt er enorm veel energie van. Ik geniet!

Nadat we ons weer in een minibus hadden gepropt was het tijd voor de citytour. Eerst even mijn simkaart klein laten knippen zodat ik internet heb. Ook gepind, het maximale bedrag. Voor de gemiddelde malawiaan 2 maandsalarissen. Daarna richting de markt, een belevenis op zich. Iedereen heeft alles uitgestald in torentjes. Je koopt ook per torentje. Mn eerste aankoop gedaan, een ananas voor omgerekend 80 cent. Daarna ben ik nog wat meer wegwijs gemaakt, probeer zoveel mogelijk herkenningspunten te onthouden maar het lijkt allemaal zo op elkaar!

De mensen zijn zo ontzettend aardig, iedereen groet je: Hey mzungo (hey blanke). Altijd tijd voor een praatje. Best wennen ook dat iedereen je aanspreek. Morgen ga ik naar het ziekenhuis toe om daar kennis te gaan maken. Vrijdag ga ik dan waarschijnlijk een dagje meelopen. A.s. maandag kunnen we hopelijk naar het nurses counsil. De eerste indruk van Malawi is super!

Vertrek!

Jaaaa, daar ga ik dan! Ik ben net weggebracht door paps&mams en Michelle. Nog even wat dollars gehaald en de reis kan beginnen. Na 3x afscheid genomen te hebben ging ik dan echt.(Stond 3x bij de verkeerde ingang..)

Ik kon gelijk al doorlopen naar de gate en door de douane heen. Nu zit ik te wachten totdat ik het vliegtuig in mag. Morgenochtend hoop ik om 7.00 in Nairobi (Kenia) te zijn, om vervolgens om 8.00 door te vliegen naar Lusaka(Zambia) voor een tussenstop en hoop dan om 12.00 in Lilongwe aan te komen.

Woensdag krijg ik eerst een citytour en ga waarschijnlijk donderdag en vrijdag naar het ziekenhuis toe.

Het vliegtuig staat er al, mag zo gaan boorden denk ik. Ik heb er onwijs veel zin in, zie uit naar alle ervaringen die ik op ga doen. Bedankt voor alle lieve berichtjes en kaarten! Heel fijn om te zien hoeveel mensen er met mij 'meereizen'.

Liefs