Ik heb een heerlijk rustig weekeind achter de rug! Van uitslapen komt nog niet zoveel, maar aan die haan begin ik te wennen. Zaterdagochtend ben ik samen met Marjan richting Crossroad gegaan om daar te gaan zwemmen bij een zwembad van een hotel. Heerlijke ochtend gehad, lekker gelezen in het zonnetje. Water is ook prima te doen! Daarna zijn we bij Kiboko gaan lunchen, al met al.. Het leven in Malawi is zo slecht nog niet.

Zondagochtend ben ik samen met Mariska en Lisa naar de kerk geweest. Beetje anders dan ik gewend ben. De dienst begon met een man die steeds weer opnieuw, vooral zo hard mogelijk riep: Jezus is your savior, halleluja, amen, praise the lord etc. De mensen in de kerk stonden vooral voor zichzelf te bidden. Na een paar gospels was het tijd voor de preek. Was opzich best redelijk te volgen met een Nederlandse bijbel erbij. Al met al, een hele belevenis. De manier van preken was apart, veel grapjes, maar ook vooral heel veel schreeuwen. Weer eens wat anders. Of ik volgende week weer ga, ik weet het niet. Voelde me er nou nog niet zo thuis. De rest van de zondag heb ik het lekker rustig aangedaan. Het was ook erg warm.

Vanmorgen al vroeg op stap samen met Janneke. We moesten ons rond 8 uur melden bij de Chief Nursing Officer. Wij zaten na wat zoeken braaf rond 8 uur op het bankje. Dat we even moesten wachten, daar hadden we wel op gerekend. Dat het bijna twee uur wachten werd, uhm. Dat niet. Maarja, dit is Afrika, dit is Malawi. Haast je vooral niet! Na een excuus voor het wachten van de Chief Nursing Officer stonden we na 5 minuten weer buiten. De papieren waren gezien, ik mocht beginnen.

Ik werd gebracht naar de Short-stay. Na omgekleed te hebben werd er eerst begerig naar mijn uniform gekeken. Sorry vriend, moet nog 3 maanden hier werken. Daarna was het de beurt aan mijn pennenhouder, schaar, kocher en stuwband. Zullen we wat gaan doen meneer?

Na een korte rondleiding over de afdeling kwam de eerste patiënt binnen. De patiënten worden eerst gezien op de OPD (Out Patiënt Department). Dit kun je zien als een soort huisartsenpost/SEH. Daar worden de eerste checks gedaan, zoals de vitale functies. Vanaf daar wordt bepaald of ze naar huis kunnen of dat er verder onderzocht moet worden. Dat wordt gedaan op de short stay.

De eerste patiënt die ik zag had een enorm bolle buik, vast ascites dacht ik. En dat klopte en de patiënt moest een ascitesdrain krijgen. Nou, dat gaat even wat anders dan in ’t van Weel.

Niets geen echogeleide punctie, INR bepalen of verdoving. Even snel desinfecteren en een infuusnaald erin stoppen. Aan de infuusnaald gaat een infuusslang en de infuusslang loopt naar een te smerige emmer waarin het ascitesvocht wordt opgevangen. Meten hoeveel er afloopt, dat is niet nodig. Zo zag ik 5 keer deze handeling. Wanneer de drain niet meer loopt kan die eruit en kan de patiënt weer naar huis. (uit de emmer waar het ascitesvocht in liep werd later weer uit gedronken…)

Ik zag ook een paar astma-patienten. De behandeling daarvoor is ook wat anders dan in Nederland. Ze geven theofilline iv en laten ze vernevelen met salbutamol. Elke keer een schoon vernevelsetje pakken bij een nieuwe patiënt? Dat is niet nodig, iedereen verneveld met hetzelfde setje.

Gelukkig kon ik in de loop van de tijd wel al wat handelingen gaan doen. Heb bloed afgenomen, deed wat controles, glucose checks en gaven samen medicatie iv. Je kunt de short stay hier denk ik meer zien als een spoed eisende hulp. Het is af en aan van patiënten. Zodra er een bed leeg is komt de volgende er gelijk weer aan. Ook hele zieke patiënten. Veel malariaslachtoffers. Sommigen reageren zelfs niet meer. Na een poosje mocht ik gaan lunchen. Ik zat even buiten in de schaduw. Vlak bij de operatie kamers. Dat was te horen. Het gegil ging door merg en been. Te zien trouwens ook, de deuren stonden gewoon open.

Het is wennen. Het is ook heel confronterend. Confronterend omdat je weet dat je niet zoveel kan doen. Omdat er een taalbarrière is. Omdat de middelen er niet zijn. Omdat je ziet dat sommigen geeneens schoenen hebben. Omdat je weet hoe goed de gezondheidszorg in Nederland is.

Totaal moet ik 5 dagen meelopen ter oriëntatie, nog 4 te gaan. Daarna hoop ik naar het Likuni hospital te gaan. Het is niet altijd makkelijk maar het is wel goed.

Ik geniet toch ook van de mooie dingen van Malawi, de mensen, het land, en ook van het wachten…