Afgelopen twee weken weer veel mooie, geweldige, gezellige, ontroerende, vreemde, aparte, bijzondere momenten beleeft. Het omschrijven, dat is bijna onmogelijk. De geuren, kleuren, de indrukken, dat moet je echt meemaken en beleven.

Mzungu, mzungu. Zo wordt je heel de dag nageroepen. Meestal geef ik maar mijn beste glimlach, of ik begroet ze. Soms zou ik wel eens een van hen willen zijn. Even niet opvallen en helemaal meegaan in het Afrikaanse leven. Over de markt kunnen slenteren, zonder dat iedereen gelijk op je af komt rennen. Zomaar even op de hoek van de straat stil gaan staan om naar de mensen te kijken.In de minibus kan dat wel goed. Alhoewel, als je aan de kant van het raam zit. Van de week het record ook weer verbroken, 26 mensen in een minibus. Inclusief etens- en lichaamsgeuren.

Het rijden gaat met horten en stoten. Soms stoppen ze om de 200 meter om er een passagier in of uit te laten gaan. Arm en rijk gaat op straat door elkaar heen. Je ziet kinderen op hun blote voeten tussen het vuilnis staan, opzoek naar nog wat eten. Je ziet vrouwen lopen met een kind op de rug gebonden en een groot pakket op hun hoofd. Wat een krachtige vrouwen zijn dat!Of mannen met enorme ladingen op de fiets. Je ziet ook grote en dure auto’s rijden. Soms is het contrast zo groot. En dan besef ik maar weer hoe blij ik ben dat ik in Nederland ben geboren.

Van de week was er een patientje op de OPD, 2 weekjes oud. Het kindje had het zwaar, ademen ging moeizaam. Een pneumonie, opname dus. Nadat ik een infuusje had ingebracht (was helemaal blij dat het in een keer lukte want dit was het kleinste kindje dat ik ooit had geprikt) wilde ik de moeder en het kindje meenemen naar de afdeling. De moeder wilde alleen niet mee. Ze was zo eerlijk geweest om te vertellen dat ze een opname niet kon betalen. Het kindje moest over naar Kamuzu. (Het ziekenhuis van de overheid, wat dus gratis is) Een ambulance, daar was ook geen geld voor. Tja, wat doe je dan. Geef je geld voor een ambulancerit of laat je de moeder zelf gaan met het kindje? Als je als blanke eenmaal met geld komt aanzetten, dan kloppen ze telkens bij je aan. Het was volgens de verpleegkundige nog verantwoord om de moeder zelf met het kindje te laten gaan. Het infuusje werd er dus weer uitgehaald en kind werd op de rug gebonden. Hopelijk leeft hij nog.

Zaterdagochtend zijn we naar de markt geweest, om een chichenze te kopen. Een grote kleurrijke omslagdoek die bijna iedere vrouw hier draagt, die wilden we zelf ook wel graag hebben. Het was even zoeken voordat we ze hadden gevonden en het was nog lastiger om te kiezen tussen de printjes. Na wat afdingen (wat heel normaal is hier) heb ik er twee voor een goede prijs gekocht. Op de markt verkopen ze werkelijk van alles, van trouwjurk tot tweedehands schoenen. Rustig over de markt lopen zat er niet bij, je wordt constant aangesproken door de verkopers. Niet heel gek, 3 mzungu’s, dat valt aardig op! Na de markt nog lekker een smoothie gehaald en toen op naar huis.

’s Middags zouden we namelijk koningsdag alvast gaan vieren. Dit werd georganiseerd door het Nederlandse consulaat in Malawi. In vol ornaat, uitgedost in oranje dus richting het huis. Dat bleef niet geheel onopgemerkt. Normaal gesproken kijken er al genoeg mensen maar nu.. Het was een hele gezellige middag en avond, inclusief bitterballen en kaas:)

Er is hier een enorm tekort aan bloeddonoren, daarom heb ik samen met Milou vorige week bloed gedoneerd in het ziekenhuis. Nadat ze mijn bloed hadden getest op verschillende ziektes werd het bloed afgenomen. Ik heb genoeg en hier hebben ze het zo hard nodig!

Iedere ochtend worden we door de ambulance opgehaald en ’s middags worden we weer thuisgebracht. Die ritjes, die zijn geweldig! Vaak rijden dezelfde mensen mee, allemaal zittend op de brancard. We lachen heel wat af. Wat een heerlijke mensen. Standaard krijgen we een lesje in het Chechewa’s. Als we de dag erna het woord nog weten, dan is het feest compleet. Ons werd verteld dat als we naar het meer gingen, dat we dan Chambo moesten eten. De bekendste vis hier. En volgens velen ook de lekkerste. Als we dat dan gegeten hadden zouden ze ons daar een liedje over leren. En jawel hoor. De zangles hebben we gekregen. Het enige wat wij konden produceren was Chambo, Chambo. Tot zeer groot vermaak. Maar zingen in Malawi zonder erbij te dansen, dat gaat natuurlijk niet. Om te dansen moet je wel een echte Afrikaanse doek om hebben, een chichenze. Als we die hadden gekocht krijgen we les in hoe we die moeten dragen en dan moeten we nog leren dansen.. De doek is gekocht, nu nog ons aan de dans wagen!

Maandag zijn we verhuist, het oude huis was namelijk niet zo groot en aangezien er nog veel vrijwilligers naar Malawi komen moesten we verkassen naar een groter huis. Ik ben maandag wel gaan werken, het zou namelijk de eerste dag zijn van de oogkliniek en mij was gevraagd of ik daar wilde gaan helpen. Deze hele week zou er een team van Spaanse oogartsen komen om mensen met cataract te opereren. Er zouden per dag bijna 200!! patiënten komen die eerst nog moesten worden gescreend. Aangezien er in Afrika weinig structuur is, was het een aardig zooitje. Ik heb samen met de Spaanse arts geprobeerd om de verpleegkundigen te instrueren hoe ze moesten screenen. Maar waarom zou je van je stoel afkomen als je daar nou net heerlijk op zit. Ik werd er aardig gefrustreerd van, niet alleen ik. Ook alle mensen die zaten te wachten. Nadat de dokter van het ziekenhuis erbij kwam om uit te leggen dat ze alleen mensen opereerden met cataract werd het een nog grotere zooi. En ja, dan ben je net als de Spaanse artsen blank dus ze begonnen ook tegen mij. Tijd om weg te gaan van de afdeling. Omdat het verder in het ziekenhuis rustig was ben ik maar naar huis gegaan. Moest namelijk ook nog mijn visum gaan verlengen en je weet nooit hoelang dat duurt. Gelukkig loopt het oogproject nu wel ietsjes beter. Thuisgekomen in een nieuw huis, en wat voor een. Wat een ruimte! We zijn al lekker gesetteld.

Naast de OPD ben ik deze week ook weer bij de under 5 geweest om te helpen met vaccineren. Erg leuk om dit te doen, en wat een plaatjes! Ze vroegen mij of ik met hen mee wilde op outreach, nou daar zeg ik geen nee tegen. Vandaag dus op outreach geweest. Na weer een Afrikaans uurtje wachten op de ambulance zijn we bepakt met vaccinaties richting de dorpen gereden. Zo’n half uurtje hobbelen. Hobbelen ja, af en toe zat je bijna tegen het plafond aan. Het is wel even wat anders dan in de stad. Overal waar je kijkt zie je mais, mais en mais. Malawi leeft van mais. We reden door de maisvelden heen. Af en toe zie je een huis. Als je het een huis kan noemen, vaak is het een hutje van leem en riet. We kwamen aan in het dorpje waar we moesten zijn. Er was een leeg gebouwtje waarin wij onze spullen konden zetten. Naast het gebouwtje was een school en er werd buiten lesgegeven. Het schoolgebouw was namelijk veel te klein. Ik werd al snel opgemerkt. Een mzungu riepen ze allemaal. En daar kwamen alle kinderen naar mij toe gerend, wel meer dan 200. De meeste op blote voeten en met kleren vol gaten. Hier zie je wel echt veel armoede. Ik begroette ze in het Chechewa’s. Dat hadden ze niet echt verwacht. Wat een ondeugende blikken. Sommigen probeerden wat dichterbij te komen of een boks te geven. Het voelt toch wel heel raar, al die starende blikken naar je. Na wat foto’s, wat ze maar al te graag wilden vond ik het ook wel weer genoeg geweest. Maar daar dachten zij anders over.. Uiteindelijk zijn ze weer terug naar de klas gegaan maar dat ging niet vanzelf.

Binnen stroomden er ondertussen wat moeders binnen met hun kindjes, van 2 weken tot 1 jaar ongeveer. Wat een schatjes.. Ze kregen eerst voorlichting over goede voeding en hygiene. Dit was niet een praatje door de counseler maar dit ging al zingend, klappend en dansend. Heel leuk om te zien en te horen. En wat kunnen die mensen toch zingen hier! Ook het ritme zit er vanaf baby af aan al in, je ziet de kleintjes al proberen mee te klappen, te schattig gewoon. Na de voorlichting werden alle kindjes gewogen, in een doek aan een weeghaak. De gewichten werden opgeschreven en ook de groeicurve werd bekeken. Zo nodig werd er daarna nog extra voorlichting gegeven. Daarna kwamen ze naar mij met hun vaccinatieboekje. Ik heb weer heel wat vaccinaties klaargemaakt en gegeven. Doordat ik al eerder op de under 5 was geweest kon ik dit zelfstandig doen en kreeg ook het volledige vertrouwen, super gaaf. Nadat iedereen was gevaccineerd zijn we nog even het dorp ingelopen. Moe van alle indrukken ben ik daarna met de anderen onder een boom in de schaduw gaan zitten wachten totdat de ambulance ons weer op kwam halen. Het was weer een topdag!

De tijd gaat zo snel, nog 5 weekjes en dan kom ik alweer terug naar Nederland. Ik vermaak me hier nog prima. De avonden en weekeinden met de andere meiden zijn erg gezellig..! Toch mis ik Nederland ook af en toe wel, maar dat wordt vaak overschaduwd door alles wat ik hier mee mag maken. Ook al kan ik hier geen groot verschil maken, hier aanwezig zijn is vaak voor de mensen al genoeg. Hoe dankbaar ze zijn dat ik er ben vertellen ze me dan ook elke dag, maar ik heb wel 10000 redenen om dankbaar te zijn voor het leven dat ik heb!

De zon komt op, maakt de morgen wakker

Mijn dag begint met een lied voor U

Heer, wat er ook gebeurt en wat mij mag overkomen

Laat mij nog zingen als de avond valt

Heer, vol geduld toont U ons uw liefde

Uw naam is groot en uw hart is zacht

Van al uw goedheid wil ik blijven zingen

Tienduizend redenen tot dankbaarheid