En weer is er een week in Malawi voorbij gevlogen! Maandag en dinsdag heb ik op de kinderafdeling gewerkt. Na een zeer beknopte rondleiding over de afdeling mocht ik in een soort van zusterspost gaan wachten. Ze moest namelijk zelf eerst even naar de dokter, ze voelde zich niet helemaal lekker. Dat wachten werd weer een Afrikaans uurtje. Heb me maar nuttig gemaakt door alle dossier door te gaan lezen van de patiëntjes die opgenomen waren. Ze was de enige verpleegkundige vandaag, haar collega was ziek. Toen ze naar de dokter was, was er dus een uur lang geen verpleegkundig op de afdeling. Kan allemaal!

De afdeling heeft heel veel bedden, denk wel iets van 50. Op een normale dag zijn er twee verpleegkundige aanwezig. In de avond/nachtdienst een. De afdeling heeft een eigen ICU (intensive care unit), waar 6 bedden staan. Maar doordat er vaak veel hele zieke kindjes zijn liggen er meestal twee op een bed. Daarnaast is er nog een ondervoedingsafdeling, een soort van isolatieruimte/afdeling en nog een grote zaal waar de rest allemaal ligt.

Er waren ongeveer 20 patiënten beide dagen, bijna allemaal malaria. Verder nog een patientje die ondervoed was en twee patiënten met een longontsteking. De kindjes zijn er verschillend aan toe, de een ligt lachend in het bed, de ander dood en dood ziek. Ook hier overlijden er kinderen. Vaak omdat ze veel te laat naar het ziekenhuis komen. Zo was er dinsdag ook een lief meisje, 11 maanden oud. Ze zag er alleen uit alsof ze 3 maanden oud was. Ze werd rond 11 uur opgenomen met malaria en bloedarmoede. Nadat ze werd opgenomen zag ik ze verslechteren, haar ademhaling ging steeds sneller. Ik vroeg aan de verpleegkundige of we geen actie moesten gaan ondernemen of de arts bellen. Daar reageerde ze niet echt op, we moesten wachten op het bloed dat de moeder van het kind aan het doneren was. Toch had ik er geen goed gevoel over. Ik ben om 12 uur gaan lunchen. Toen ik terug kwam van de lunch werd mij verteld dat ze was overleden. Ze hadden haar overleden gevonden. Het bloed was te laat gekomen, maar of ze het anders had gered, ik denk het niet. Weer een slachtoffer van malaria.

Ik heb we wel nuttig kunnen maken de afgelopen dagen. Veel medicatie klaargemaakt en gegeven. Wat overigens vaak niet werd gewaardeerd door de kindjes, wat ik me ook heel goed voor kan stellen. Gentamycine, penicilline of ceftriaxon, alles wordt onverdund gegeven, wat heel pijnlijk is. Ze doen hier trouwens ook aan recycling. Niet dat ik daar heel happy van wordt hoor. De antimalaria medicatie moet namelijk 3 keer intraveneus(via de bloedbaan) gegeven worden. De eerste keer krijgen ze een schone infuuszak en een schone lijn. Wanneer het is ingelopen wordt dit afgekoppeld en moet het bewaard worden voor de volgende twee doseringen. Ze vullen de infuuszak dan met wat glucose zout oplossing en gebruiken dezelfde lijn weer. Dat de lijn voor de rest van de tijd overal en nergens rondslingert, dat maakt niet uit. Waarom ze het zo doen? Om kosten te besparen. Ik zie overigens bijna geen flebitisen (aderontstekingen).

Dinsdagmiddag toen we naar huis wilden gaan was de ambulance weg. Ons werd verteld dat hij nog een patiënt aan het wegbrengen was maar dat we er maar op moesten wachten. Dat werd weer een Afrikaans uurtje. Toen de ambulance er dan was kregen ze alweer een nieuwe oproep. Geen probleem werd gezegd. Wij mochten met zn tweeën voorin zitten. Het was ondertussen al donker geworden. De patiënt moesten we ophalen bij de OPD. Een man met convulsies, stuiptrekkingen. De man werd in de ambulance gehesen en op een matras gelegd, al stuipend. Gelukkig kwam hij al snel bij. De familie en een assistent gingen ook mee achterin, volle bak dus. Na een snel ritje met af en toe de sirenes aan kwamen we aan bij kamuzu central hospital. Daar werd de patiënt uit de ambu getild en naar binnen gehesen. Twee uur nadat onze dienst erop zat waren we dan thuis. Douchen, eten en naar bed, weer opladen voor de volgende dag!

Woensdag ben ik samen met Milou aan de slag gegaan om een presentatie voor te bereiden. Ze hebben elke dinsdag en donderdag een uur staan voor klinische lessen en aan ons was gevraagd of wij er ook een wilden geven. Omdat we beiden al tegen het pijnbeleid aangelopen waren hadden we al snel een onderwerp gevonden: pijn. We wilden ons eerst gaan verdiepen in wat voor medicatie hier aanwezig is. Je kunt namelijk wel een pijnprotocol opstellen maar als de medicatie niet op voorraad is.. Eerst een gesprekje met de apotheker dus. Nadat we wisten wat er allemaal beschikbaar was hebben we de boeken en internet erbij gepakt en zijn we aan de hand van de WHO richtlijnen een pijnprotocol op gaan stellen. Waarschijnlijk volgende week een keer gaan presenteren, in het Engels, ben zeer benieuwd!

Donderdag was de laatste dag van mijn oriëntatie binnen het ziekenhuis. Vandaag moest ik naar de under 5 clinic. Dat wordt wel gesponsord vanuit de overheid. Daar worden namelijk alle vaccinaties gegeven en vindt er counseling plaats. In de morgen was er een vaccinatieprogramma. Nadat de kindjes zijn gewogen, (in een doek aan een weeghaak) krijgen ze hun vaccinaties. Afhankelijk van de leeftijd wat voor. Ik kon lekker aan de slag, heb heel veel vaccinaties gegeven. Wat een schatjes die kleine poppetjes.. De vaccinaties zijn gratis, gelukkig maar want anders zouden er veel kinderen niet gevaccineerd zijn. In de middag was er geen vaccinatie programma. Er zouden alleen wat mensen kunnen komen voor een tetanusinjectie. Hoeveel was dan mijn vraag. 1 of 2. Sorry mevrouw, maar daar ga ik toch niet de hele middag op wachten.

In de ochtend was er een man langs geweest van de HIV counseling. Hij vroeg of ik ook met hem mee wilde lopen. Daar had ik in de middag dus genoeg tijd voor. Hij heeft me uitgelegd hoe ze een HIV test afnemen, wat het stroomschema daarvoor is en ik heb bij wat counseling gesprekken gezeten. Nu waren daar ook niet zoveel patiënten dus na een half uur gewacht te hebben op de volgende heb ik besloten de rest van de middag maar door te brengen op de OPD. Daar is namelijk altijd wel wat te doen. En inderdaad, heb weer aardig wat injecties kunnen geven. Donderdagavond het weekeind ingeluid met een drankje, en natuurlijk heel wat potjes Uno.

Vrijdag, tijd voor weekeind. En wat voor een! We zijn rond 9 uur opgehaald met de tuk-tuk die ons naar het grote busdepot heeft gebracht om ons op de goede bus naar Salima te zetten. Op naar lake Malawi! Want ze zeggen dat je niet in Malawi bent geweest zonder dat je een bezoekje aan het meer hebt gebracht. Na een poosje gewacht te hebben totdat de minibus vol genoeg was gingen we dan. Een rit van zo’n 1,5 uur. Het waren niet mijn comfortabelste 1,5 uur. Zat op een soort van uitklapstoeltje wat lekker scheef stond. Naast dat het niet echt comfortabel was hing er ook een enorme benzinelucht in de bus. Niet gek zagen we later, we konden namelijk door de gaten in de vloer zo op de weg kijken. De driver had er aardig de vaart in.. Maar dat moest ook wel om telkens de volgende berg op te komen. Terugschakelen, wat is dat?

Aangekomen in Salima kwamen de jongens die ons naar het volgende minibusje zouden brengen al tegemoet lopen. Dachten we. Daar aangekomen bleek het geen minibus te zijn maar een truck. We mochten dus achterin in de laadbak, die al volgeladen was met andere mensen en een hele boel spullen! Op en top Afrikaans. Heel gaaf om een keer mee te kunnen maken. Of het nou zo veilig was.. Je kunt overigens ook gewoon borstvoeding geven terwijl je achterin zit, geen probleem. Ook oma was mee, een zwerver die aardig wat tanden mistte en ga zo maar door.

Na een half uurtje rijden dan aangekomen in Senga bay. Door de jongens van het dorp werden we naar het verblijf gebracht wat gelijk aan het strand ligt. Ondertussen keek ik mijn ogen uit. Het is nog een heel Afrikaans dorp, veel lemen en rieten hutjes. Nadat we ons geïnstalleerd hadden op de kamer de rest van de middag doorgebracht op het strand. Heerlijk! ’s Avonds weer de nodige potjes uno gespeeld met een lekker drankje erbij. Net vakantie!

Zaterdagochtend vroeg opgestaan, we wilden namelijk de zonsopkomst bekijken. Half 6 de wekker, auwtjs. Maar dat waren we al snel vergeten, was een heel mooi gezicht, de zon op zien komen boven het meer. Ondertussen kijkend naar alle mensen die al op het strand liepen of zich aan het wassen waren in het meer. Daarna ben ik nog samen met Milou richting de vissersbootjes gelopen die aankwamen nadat ze de hele nacht gevist hadden. De vis werd gelijk op het strand verkocht, het was er dan ook lekker druk. We vielen aardig op, we waren namelijk weer de enige blanken. Ook ons werd gevraagd of we wat vis wilden komen. Nou vriend, heel aardig van je maar om half 7 ‘s ochtends, nee bedankt!

Na een lekker ontbijt op naar het strand. Daar zouden we opgehaald worden met een boot die ons naar het eilandje zou brengen. Er stond een aardig windje, en dus aardige golven. Maar met mn zeebenen ben ik wel wat gewend;) Na een tochtje van een half uur kwamen we aan bij het eiland. Wat was het daar mooi! We waren de enige op het eiland, het voelde ook echt alsof we in expeditie robinson zaten. Het water was heerlijk en tijdens het snorkelen zagen we ook super mooie vissen. Ondertussen werd er voor ons een bbq voorbereid, met natuurlijk verse vis. Mmm, wat was dat smullen! Nadat het eten op was besloten we nog even te gaan zwemmen. Op een grote hoge rots zagen we twee jongens staan die er daarna vanaf sprongen. Dat moesten wij natuurlijk ook doen! Nadat we door de Duitse jongens de rots op zijn geholpen (vraag niet hoe) er vanaf gesprongen, super vet! Rond twee uur zijn we weer terug gevaren naar het strand en hebben we daar nog een poos gelegen. ’s Avonds met een Canadese backpakker een hapje wezen eten en natuurlijk weer wat potjes Uno gespeeld, vergezeld door een Engelse en Spaanse backpakker. Was weer gezellig!

Vanmorgen terug richting Lilongwe. Met de minibus. Eerst vanaf Senga Bay weer terug naar Salima. Dat stukje zat ik voorin samen met Julia, aardig comfortabel dus. Na weer een poos gewacht te hebben tot het busje vol was richting Salima. Maar wat hing er een lucht in die bus zeg, niet te harden! De vers gevangen vis vanuit Senga bay wordt namelijk ook per minibus vervoert. Dat was te ruiken. Ook de mensen die mee gingen waren nou niet zo heel fris.. Onderweg stopten we zeer regelmatig. Steeds meer mensen kwamen erbij, leken net een stel sardientjes. Ook nog even gestopt om met een petfles vol benzine bij te tanken, haha. Je maakt wat mee hier! Tijdens de rit van Salima naar Lilongwe rook het nou niet bepaald naar roosjes. De tassen met vis stonden achter ons, wat een lucht zeg. Niet te doen. Gelukkig reed de driver aardig door, je moet er alleen niet bij nadenken wat er allemaal kan gebeuren.

Weer een erg leuke week gehad dus! Veel gedaan en gezien. Naast werken dus ook genoeg tijd voor ontspanning en gezelligheid. Gelukkig maar, want dat heb je af en toe echt wel even nodig. Het zijn lange dagen in het ziekenhuis en het is niet altijd even makkelijk. Maar ben echt super blij dat ik hier ben en geniet ook enorm. Het is erg gezellig met de ander huisgenootjes en we lachen dan ook aardig wat af! Ben benieuwd wat deze week me weer gaat brengen!

Liefs!