Het aftellen richting vertrek gaat al een beetje beginnen. Nog 3 weekjes en dan kom ik weer richting Nederland. Wat is de tijd hard gegaan! Ook afgelopen twee weken zijn weer voorbij gevlogen. Ik ben aan het werk geweest op de kinderafdeling, een afdeling met gemengde gevoelens. Lachende kinderen maar ook doodzieke kinderen. Ook afgelopen week heb ik weer een kindje zien overlijden aan de gevolgen van Malaria. Het geschreeuw van de moeder, dat ging door merg en been. Het is ook zo oneerlijk, ze zijn veel te jong maar vaak komen ze te laat naar het ziekenhuis. Voor bij best ingrijpend, voor de verpleegkundigen hier de normaalste zaak. Gelukkig zie ik ook veel kindjes opknappen.

Ik kan me op deze afdeling best nuttig maken, meestal is er wel iets te doen. Alhoewel het ook veel zitten is. De mentaliteit van sommige verpleegkundigen, daar blijf ik me over verbazen. Hun interpretatie van druk.. Ik verveel me vaak. Zo van de week ook, een mannelijke verpleegkundige had een dagdienst. Nadat hij zag dat ik er ook was is hij hem snel gesmeerd. Hij had geen zin om te werken en hij had andere dingen te doen. Dat hij daardoor zijn andere zwangere collega liet zitten, wat maakt dat uit. Om 12 uur wilde ik naar huis gaan, wat is ’s ochtends vroeg al had aangegeven. Maar dat kon niet, want dan zou zij maar alleen zijn. Ho eens even, is dat mijn probleem? Volgens mij moet jij even je collega gaan bellen om te vertellen dat hij gewoon hoort te werken vandaag, hij krijgt er tenslotte voor betaald. Hij zou om 1 uur terug zijn zij ze. Maar dat ken ik hier, Afrikaanse tijd. I’m on my way, dat zeggen ze allemaal! Goed, dan blijf ik tot 1 uur maar dan ga ik ook echt weg. Het was tenslotte mijn vrije middag. Om 1 uur, heel verrassend, was hij er nog niet. Of hij nog is gekomen, geen idee! Bizar eigenlijk, zeker als je weet dat hij ook nachtdiensten in zijn eentje draait op een afdeling die vol ligt met doodzieke kindjes. Ik zou hem toch echt niet aan mijn bed willen hebben. Dan te bedenken dat hij mij eerder die ochtend nog ten huwelijk had gevraagd zodat ik hier kon blijven. Nou vriend, wat denk je zelf. Je bent nog te lui om te geeuwen. Ook gek dat het vorige week wel kon, ik was namelijk ruim een uur alleen op de afdeling. Ze moest ‘even’ naar de stad. Okee, dus? Oja, zei ze, deel je ook even de medicatie van 2 uur. Daar stond ik dan, alleen op een afdeling waar ik nog maar een paar dagen ben, waar ik de taal niet spreek en waar ik nog niet goed weet hoe ik moet handelen in een noodsituatie. Gelukkig is er op het geven van medicatie en het opnieuw inbrengen van wat infuusjes niet zoveel spannends gebeurd.

Nu ik dit zit te schrijven zit ik in de ‘zusterpost’. Zitten, weer ja. Af en toe ben ik het echt zat, het is zo frustrerend. Er is genoeg te doen maar ze zitten maar. Oja, er ligt er ook eentje te slapen, het kan allemaal! Vanuit Nederland had ik heel wat ballonnen meegenomen, daardoor kan ik toch af en toe een lach op die mooie gezichtjes toveren. Ook heb ik al een paar keer gekleurd met de kindjes. De verpleegkundigen zijn alleen zelf meer geïnteresseerd in de kleurboeken voor hun eigen kinderen. Ben benieuwd hoelang het duurt voordat ze weg zijn.

Vorige week werd er een kindje opgenomen op de ondervoedingsafdeling. 1 jaar oud maar woog slechts 5 kilo! Het vel hing aan de armpjes en aan de billen. De ogen stonden wijs maar verder leek het een kindje van maar 1 maand oud. De ondervoedingsafdeling wordt gesteund door de overheid. Afhankelijk van leeftijd en gewicht krijgen ze voeding en vitamine suppletie voorgeschreven. De voeding wordt geleverd door unicef. Gemiddeld worden ze voor 5-7 dagen opgenomen. Wanneer ze naar huis gaan krijgen ze een pot pindakaas mee als bijvoeding. Daarna moeten ze elke week terugkomen om te wegen en te meten. Helaas wordt dit niet vaak gedaan.

Omdat ik de ellende van het ziekenhuis vorige week even helemaal zat was ben ik een ochtendje met Janneke meegeweest naar een nieuw project. Heerlijk een ochtend geknuffeld en gespeeld met te lieve kindjes. Ik had een bellenblaas meegenomen, wat was dat genieten om die vrolijke gezichtjes te zien bij al die bellen.

Naast het werken geniet ik ook erg van Malawi. Vrijdagavond was ik samen met Milou uitgenodigd een drankje te gaan doen met een clinical officer. Na ‘weer’ een Afrikaans uurtje gewacht te hebben werden we opgehaald. We zijn heel wat kroegjes afgegaan waar ze volgens mij nog nooit een mzungu hadden gezien. Super leuk om een keer zo tussen de locals te kunnen zijn. Tussendoor nog een hapje gegeten. Onder een afdakje werden allerlei soorten vlees gebarbecued, wat ik allemaal heb gegeten, geen idee, haha! Maar was best lekker! Zaterdagochtend zijn we richting de craft market gegaan om wat leuke souvenirs te kopen. Alle spullen worden worden handgemaakt en liggen uitgestald op de grond. Afdingen, dat is heel normaal hier en het is nog leuk om te doen ook! Terwijl ze voor mij een sleutelhanger van hout aan het maken waren hebben we bao zitten spelen. Een typisch Afrikaans spel en dus weer een heerlijke Afrikaanse ervaring rijker. Zittend op een steen, tussen de locals en tussen de spulletjes werd het ons geleerd. Wat wil je nog meer. De mensen hier zijn zo ontzettend aardig! Altijd tijd voor een praatje. Nouja, tijd is hier meer een begrip dan dat het nageleefd wordt. Verder het weekeind nog naar de kerk geweest en geluierd aan het zwembad. Ook hebben we weer een bezoekje gebracht aan four seasons, gezellig een drankje gedaan, bandje erbij, oftewel, was weer een zeer geslaagd weekeind!

Dinsdag ben ik met Milou meegeweest naar theater, oftewel, de operatiekamer. Er stonden vandaag 4 operaties gepland, waarvan er uiteindelijk maar twee zijn gedaan omdat de andere twee patiënten niet op kwamen dagen. De operatiekamer ziet er heel goed uit! Wel wat anders dan in Nederland maar er wordt super schoon en hygiënisch gewerkt. Omgekleed en wel mochten we de operatiekamer binnen. Daar lag al een 4 jarig mannetje, hij zou besneden worden vandaag. Of ik wilde assisteren vroeg de dokter. Uhm, zullen we dat even niet doen. Zoveel ervaring heb ik er niet mee en af en toe kan ik er ook niet zo goed tegen. Het was Milou haar laatste dag, dus de eer was aan haar. Dat had ze al vaker gedaan, en dat was te zien ook. Na nog een liesbreukoperatie was het gedaan voor vandaag. Helaas geen keizersnede vandaag. Hopelijk volgde die nog in de middag, en jawel hoor. Om 3 uur werden we gehaald. Super leuk om te zien en mee te maken en doordat er maar weinig mensen zijn kan je het allemaal heel goed zien. Er is daarbij weinig verschil met Nederland. Alleen de vaders zijn er niet bij. Wanneer het kindje wordt geboren wordt het door de verpleegkundige opgevangen en droog gewreven en nadat het gewogen is wordt het meegenomen naar de afdeling. De moeder krijgt het even snel te zien maar daar blijft het ook bij.

Vandaag zouden we op outreach gaan met de under 5. We moesten er om acht uur zijn. Om 8 uur was er natuurlijk nog niemand. We hebben twee uur zitten wachten, waarna we te horen kregen dat het helaas niet doorging. Er was geen vervoer. Omdat het Milou haar laastste dag was hebben we nog een ronde gedaan door het ziekenhuis om iedereen gedag te zeggen waarna we lekker vroeg naar huis zijn gegaan. Morgen ben ik vrij, het is namelijk een public holiday omdat de verjaardag van de eerste president van Malawi gevierd wordt. Een dagje naar het zwembad is het plan, heel vervelend!

Ik geniet nog even volop van het leven hier in Malawi. Krijg ook wel zin om straks weer naar huis te gaan, om iedereen weer te zien. En om weer eens echt te werken. Af en toe is het zo frustrerend! Maar tot die tijd vermaak ik mij prima! De avondjes zijn tegenwoordig gevuld met het spelen van Skip-bo, erg gezellig allemaal. Leuk om al jullie reacties en lieve berichtjes te lezen!

Lieve groetjes vanuit Malawi!