Donderdag ben ik voor het eerst op mijn project wezen kijken. Ik moest om 8.00 klaarstaan bij de opstapplaats van de minibus, daar zou Janneke op me wachten. Daar kwam ik natuurlijk op een Nederlandse tijd aan, 10 minuten te vroeg. Dacht ik.. Want ik stond maar te wachten, kwamen ook geen minibusjes voorbij. Totdat Janneke me belde, uhm waar ben je? Ik sta op je te wachten. Ja, ik ook op jou. Wat bleek, ik stond een kruispunt te vroeg. Ach, beginnersfoutje?

We konden gelijk in de minibus stappen die ons naar de shoprite bracht. Daarvandaan moesten we 5 minuutjes lopen tot de volgende minibus. Die minibus zou mijn naar het ziekenhuis gaan brengen.Natuurlijk weer even wachten totdat de bus vol is maar daar begin ik al aan te wennen. Het tempo is hier pang’onopang’ono (langzaam, langzaam).

Het rijden in de minibus blijft me verbazen. Dit is echt Afrika, dit is Malawi. Je zit tussen de locals, iedereen tegen elkaar aangeplakt en ze nemen de vreemdste dingen mee. Onderweg zie je zoveel. Zo anders. Hier zo normaal. Veel mensen proberen wat aan de weg te verkopen.

De mensen zijn hier arm. Toch zijn ze trots op wat ze hebben. De mensen zijn heel aardig, behulpzaam, vriendelijk. Nu na de regenperiode is het groen, de mais is bijna klaar om geoogst te worden. Mais is het voedsel voor de Malawianen. Je ziet dan ook overal mais. Elk stukje vrij land wordt benut.

Zo zit ik ongeveer een kwartier in de minibus. Die overigens klinkt alsof die er elk moment mee kan stoppen. De deur gaat bijna niet meer dicht. De metertjes doen het niet meer. Maar hij rijdt nog. En zolang dat die rijdt kun je er zoveel mogelijk mensen in proppen om zoveel mogelijk geld te verdienen. Totaal kost het mij 70 eurocent om bij het ziekenhuis te komen.

De afrikaanse logica, die snap ik nog niet. Denk ook niet dat ik die ga snappen, want sommige dingen zijn ook echt niet logisch. Bijvoorbeeld: Wanneer ze gaan tanken vullen ze niet de tank in 1 keer maar ze halen met een jerrycan wat benzine. De tank vullen ze dan later met de jerrycan bij. Dit kan ook 100 meter na het tankstation zijn. Snap jij de logica?

Maar na de ritjes in de minibus kom ik aan bij het ziekenhuis. Janneke wijst me de weg en na zo’n 200 meter lopen komen we aan bij het ziekenhuis. Het eerste bord wat ik zie wijst me naar het mortuarium, uhm nee bedankt. Liever niet. Janneke weet gelukkig de weg en brengt mij naar de hoofdzuster/directrice, een non. We worden heel hartelijk ontvangen met 3 zoenen.We praten een poosje, alles in het Engels. Ik wordt hartelijk welkom geheten, ze zien erg uit naar mijn komst. We leggen uit dat ik me eerst nog moet registreren dus dat ik pas over een week kom werken. Dit is prima. Wel mag ik morgen alvast een dagje mee gaan lopen ter oriëntatie, dit mag ik met Jakob, die ook even kennis komt maken. Ik ben benieuwd. Heb erg veel zin in morgen!

Na nog een poosje gepraat te hebben gaan we richting het ziekenhuis waar ik mijn registratie moet halen. Dit is wel een ander soort ziekenhuis, veel groter. En zoals het nu leek, ook veel armer.

Janneke heeft een afspraak hier in het ziekenhuis dus ik ga even mee. We lopen via de kinderafdeling. Wat je ziet is veel zieke kinderen, allerlei aandoeningen. Je ziet veel moeders, veel kinderen, zittend op de grond of op een bed. Als je het een bed kunt noemen. Zo maar snel mijn eerste indruk. Waarschijnlijk moet ik in dit ziekenhuis een week meelopen, dat hoop ik maandag te horen.

Na nog wat boodschappen in een redelijk westerse supermarkt gaan we weer naar huis. Daar zit ik nog lekker een poos onder de veranda mn blog te typen. Voeten in een teil met water, even schoon weken. Ik begin langzaam te wennen hier in Malawi. Te wennen aan het leven hier, aan de mensen, de cultuur, de warmte, de minibus. ’s Avonds zijn we nog gezellig met zn allen uit eten geweest, heerlijke pizza op. Het leven in Malawi is zo verkeerd nog niet.

Vanmorgen was het dan zover, voor het eerst alleen met de minibus! Samen met Marjan, een andere vrijwilligster liepen we naar de opstapplaats toe. Na een kwartier wachten konden we mee. De man die naast me zat vertelde gelijk maar tegen de hele bus dat hij met mij ging trouwen.. Okee? Uhm. Nee meneer. De grootste lol hadden ze. Zonder problemen vond ik de volgende minibus. En weer 20 minuten wachten totdat de bus propvol zat. Ondertussen kijk ik mijn ogen uit.

Na een kwartiertje met de volgende minibus kom ik dan aan bij het Likuni hospital. Ik had afgesproken met Jacob, een soort van hoofd van de verpleegkundigen. Na een praatje riep hij er een verpleegkundige bij. Na het hele verhaal aan haar verteld te hebben zei ze: ik heb het druk, geen tijd voor een rondleiding. Okee, dan bellen we de volgende. Na weer hetzelfde verhaal gedaan te hebben had zij gelukkig wel tijd. Ze heeft mij rondgeleid in het ziekenhuis.

Het ziekenhuis heeft verschillende deparments, afdelingen. Meestal ook in verschillende gebouwen. Ze heeft mij rondgeleid en aan heel veel mensen voorgesteld. Ondertussen probeer ik mijn Chechewa te oefenen en het gaat steeds beter. Tot groot vermaak van de Malawianen. (Gaat soms namelijk ook nog verkeerd). Maar ik hou vol! De mensen zijn allemaal enorm aardig, super enthousiast. Heb echt zin om hier aan de slag te gaan.

Na de rondleiding moest ik bij de non komen, Janneke had namelijk gebeld. We konden opeens vanmiddag al naar het nurses counsil. Okee, dan doen we dat!

Na de rit terug en nog een uurtje gewacht te hebben gingen we onderweg naar de volgende minibus richting het nurses & midwives counsil. En weer moesten we ruim een half uur wachten totdat de minibus vol genoeg was. Een auto zou zo handig zijn hier! Na een ritje van 10 minuutjes waren we er. Met goede moed liepen we richting de vrouw die mijn papieren had bekeken. Daar aangekomen werden we vriendelijk verzoekt om of over een uur, of maandag terug te komen want ze had net lunchpauze. En aan de lunchpauze mag je hier absoluut niet komen. (Hou ik er in voor ’t van Weel;) )

Prima, wij lunchen dan toch ook maar even. Na een uurtje met een volle maag en frisse moed weer terug. Om een lang verhaal maar kort te gaan maken. We hebben er een uur gezeten maar mijn papieren zijn goedgekeurd! Wel moet ik volgende week 5 dagen meelopen op de verschillende afdelingen van het andere ziekenhuis. Daar moet ik handtekeningen verzamelen en met die handtekeningen mag ik hopelijk de 23^e weer terugkomen. We zullen zien!