Afgelopen week een weekje meegelopen ter oriëntatie in het Kamuzu hospital. Ik dacht dat ik maandag al heel wat gezien had. Dat viel achteraf nog wel mee. Wat ik de rest van de week heb gezien is niet echt te beschrijven. Dat moet je zien, ruiken, horen en beleven.

Dinsdag en woensdag ben ik naar de verpleegafdelingen geweest, medical en surgical. Afdelingen waar 80 patiënten liggen, eigenlijk maar ruimte voor 30. Waar heel de gangen vol staan met bedden. Als er bedden zijn. Soms liggen de mensen alleen op een matras of een stuk karton. Waar naast de 80 patiënten ook 80 familieleden aanwezig zijn, die de zorg op zich nemen. Er zijn namelijk maar 3 verpleegkundigen voor de hele afdeling. In de nachtdienst slechts 2.

Waar de verpleegkundigen hun best doen om goede zorg te verlenen. Alhoewel dat in mijn ogen niet altijd de beste zorg is. Ook verpleegkundigen hebben daarover hun frustraties. Ze willen zoveel, ze kunnen amper wat. Dit mede door het tekort aan middelen. En als de middelen er zijn is het een puinhoop. Opruimen, ordenen, dat kennen ze niet. Alles wordt op een grote hoop gemikt. Er is ook geen tijd om op te ruimen.

Waar iedere patiënt een venflon heeft. Geflusht, dat wordt die nooit, is niet nodig. De infuuspleister, die was beige, kleurt in de loop van de tijd naar hun eigen huidskleur. Vast niet omdat alles zo schoon is. Waar hygiene ver te zoeken is. Desinfectans was op, dan maar zonder. Een naald die op de grond valt, die kan prima nog een keer gebruikt worden. De vloer is immers zo schoon want het water waar de vloer mee schoongemaakt is lijkt op chocomelk. Waar geprobeerd wordt steriel te werken, het blijft echter vaak bij proberen. Waar er van de meeste mensen geen geboortedatum is, als je geluk hebt weet je het geboortejaar.

Waar iemand op de gang overlijdt. Er wordt een doek over de patiënt heen gelegd en een kamerscherm ervoor gezet. Het kamerscherm mist alleen twee panelen. Later hoorde ik dat die man maar 42 jaar was.

Waar intraveneuze medicatie alleen wordt gegeven per shot. Soms oranje kleurig omdat het al zolang van tevoren klaargemaakt is. Waar sommige mensen wel vocht toegediend krijgen via het infuus, het blijft alleen bij sommigen want bij 9 van de 10 is de infuuszak leeg.

Waar de kinderafdeling waar ik vandaag ben geweest overvol is. Er liggen vaak 5 patiënten op een bed. Waar 5 patiënten hetzelfde zuurstofapparaat gebruiken. Waar er kinderen en baby's aan de CPAP liggen, er is alleen geen tijd om de vitale functies te controleren. Waar ik nog geen half uur was of het eerste kindje was al overleden na een mislukte reanimatie. Waar ik vandaag totaal 5 reanimaties zag, waarvan 3 kindjes het niet gered hebben... Waar er kindjes liggen waarvan je verwacht dat ze 3 maanden oud zijn, maar blijken dan al een jaar oud te zijn. Waar je kinderen pijn ziet hebben. Waar er een enorm tekort aan verpleegkundigen is. Waar veel kinderen te laat naar het ziekenhuis komen, waardoor ze er vaak slecht aan toe zijn. Waar veel armoede is. Waar je doet wat je kunt doen, iets is beter dan niets.

Waar ik me blijf verbazen.

Toch ben ik blij dat ik hier ben. Dat ik kan leren van de mensen hier. Dat ik de mensen in Malawi leer kennen. Dat ik wat van hun cultuur mag zien. Dat ik mag leren van hoe dankbaar de mensen zijn met wat ze hebben, al is dat niet veel. Dat ik een poging doe om te helpen. Het is niet altijd makkelijk, vaak ook frustrerend. Maar ik doe wat ik kan doen, iets is beter dan niets.

- I alone can not change the world, but I can cast a stone across the waters to create many ripples -