Na een mooie safari was het maandag weer tijd om aan de slag te gaan. Ik ben deze week aan het werk geweest op de O.P.D. (out patiënt department). Een soort huisartsenpost en spoedeisende hulp in een. Een afdeling waar je dus heel veel diversiteit hebt. Van een gebroken voet tot een enorme neusbloeding, van een keelontsteking tot een grote gapende wond, van een bewusteloos iemand tot een lachend kind. En malaria.

De eerste uren op een nieuwe afdeling zijn altijd een beetje aftasten. Maar ik werd hartelijk welkom geheten en heb een kleine rondleiding over de afdeling gehad. Het eerste uur heb ik geholpen bij de receptie. Bij de receptie wordt van elke patiënt de temperatuur opgemeten. Bij volwassenen ook de bloeddruk en iedereen wordt gewogen. Dat wegen mocht ik doen. Het was namelijk een ouderwetse weegschaal met gewichtjes. Na een korte uitleg stond ik de een na de ander te wegen. Eerst een schatting maken, daar werd ik al snel handig in. Daarna met de gewichtjes een balans zoeken. Best grappig om een uurtje te doen, maar daarna was de uitdaging er ook wel weer af.

Nadat de eerste checks bij de patiënten zijn gedaan mogen ze door naar de arts of de clinical practischer. Ben er nog niet helemaal uit wat ze zijn, verpleegkundig specialist of basisarts. In ieder geval zien zij ook de patiënten en schrijven ze behandelingen voor.

In de meeste gevallen zegt de arts dat ze moeten gaan bloedprikken. Dit gebeurt een kamer verder. Ze moeten wachten totdat de uitslag van het bloed bekend is, waarna ze weer terug kunnen naar een arts en die arts schrijft een behandelplan uit. Het uitschrijven van een behandeling of überhaupt het zien van een patiënt kan hier snel gaan. Binnen een minuut weer buiten staan is helemaal niet raar. Lichamelijk onderzoek? Dat heb ik nog amper gezien.

Wanneer er medicatie voorgeschreven wordt moeten ze eerst de medicijnen gaan halen en betalen. Ze moeten hier voor alles betalen, bloedprikken, registratie, controle bij een arts, wondverzorging. Niet betaald? Geen behandeling.

Na het wegen ben ik naar de children emergencyroom gegaan. Daar zaten twee verpleegkundige op hun dooie gemakje op hun telefoon te spelen. Er was ook geen patiënt. Ook als er wel een patiënt is gaat de telefoon voor de patiënt, heel normaal hier.

Op de deur staat children emergencyroom, maar eigenlijk komt iedereen hier die medicatie geïnjecteerd moet hebben of opgenomen moet gaan worden. Ik heb heel veel medicatie geïnjecteerd de afgelopen dagen. Alles gaat hier in de bil. Alles, soms ook dingen waarvan ik denk dat het nooit goed voor je kan zijn. Zo wordt penicilline opgelost in een mix van nacl en lidocaine. De lidocaine omdat het een erg pijnlijke injectie is (totaal 10 cc in een keer!). Het is bijna niet in te spuiten, zo dik en stroperig dat het wordt van de combi met lidocaine. Wanneer je voorzichtig vraagt waarom het zo gedaan wordt, en niet in een grote oplossing IV gegeven wordt, wordt er eigenlijk niet echt op gereageerd. Zo doen ze het altijd, en volgens hen is dat goed..

Wanneer de patiënten opgenomen moeten gaan worden komen ze dus ook hier langs voor een infuus. Ik heb enorm veel venflons gezet. Toch een stuk lastiger dan bij een blanke huid! Maar ik oefen veel en heb er al lekker handigheid in. Zo ook bij kinderen en baby’s. In Nederland is het niet toegestaan om dat te doen als verpleegkundige, daarom had ik de eerste dag ook iets van, dat doe ik niet. Maar toen was er en een babytje die een venflon nodig had, en een bewusteloze volwassene die binnenkwam. Omdat de handeling precies hetzelfde is als bij een volwassene ben ik toch maar aan de slag gegaan, en hij zat in een keer! Super lastig bij die kleine baby’s met die hele dunne vaatjes en de donkere huid. Stiekem toch wel een beetje trots op mijzelf. De dagen daarna heb ik dan ook nog veel infuusjes gezet bij kinderen en baby’s en het gaat me heel aardig af. Je verlegd hier soms je grenzen. Maar wanneer ik er zelf achter sta vindt ik het niet erg om het te doen.

Het is nu het einde van het regenseizoen, daar door is er veel malaria. Heel veel malaria. Wanneer de patiënten er op tijd bij zijn en nog niet te ziek zijn kunnen ze weer naar huis met tabletten. Vaak komen ze alleen te laat. Hierdoor worden er heel veel mensen opgenomen die antimalaria medicatie via het infuus moeten gaan krijgen. Het testen van malaria doen ze door middel van een sneltest. Na een snelcursus heb ik er ook heel wat afgenomen de laatste dagen. Je moet met behulp van een vingerprik een druppel bloed op de sneltest leggen. Dan 4 druppels vloeistof erbij en 15 minuten wachten. 15 minuten wachten wordt alleen bijna nooit gedaan want wanneer die positief is, is dat vaak al na een paar minuten te zien. Wanneer de test positief is wordt er ook nog een buisje bloed afgenomen wat naar het laboratorium wordt gestuurd. Daar onderzoeken ze hoeveel malariaparasieten er actief zijn in het lichaam.

Soms wordt er opeens iemand binnen gereden, soms in een rolstoel, soms op een brancard. Vaak zijn die mensen er niet zo best aan toe. De ziektebeelden variëren heel erg. Zo was er een vrouw/meisje van 19 jaar die in shock binnenkwam. Ze was net thuis met 7 maanden bevallen en had daarbij erg veel bloed verloren. Haar toestand zag er niet al te best uit en het was duidelijk dat er wat moest gebeuren. Ik heb maar de grootste venflon gepakt die ik zag en er een infuus met vocht aangehangen en zo snel mogelijk in laten lopen. Ondertussen ging er een buisje bloed naar het lab om de bloedgroep te bepalen. Nu hopen dat er bloed op voorraad was, anders moest eerst de familie nog bloed doneren. In shock toestand is ze overgebracht naar de afdeling. De volgende dag tijdens de overdracht hoorde ik dat ze nog leefde, gelukkig. Haar kindje was thuis direct na de bevalling overleden.

Wondverzorging. Een verhaal apart. Vooral als het om steriel werken gaat. De steriele pakketten met daarin een bekkentje, kocher en pincet worden verpakt in een katoenen doek. De doek zelf ziet er heel smerig uit, toch is het steriel? Vol enthousiasme om steriel te werken worden er steriele handschoenen aangedaan. Wel is daarbij de gedachte dat die altijd steriel blijven, dus ook als je even wat van de grond moet rapen of jeuk hebt aan je been. Steriele gazen zijn er niet, watten ook niet. Dan toch onstriele bij het steriele pakketje. Wonden zie je hier veel. Van amputatiestompen tot snijwonden door glas. Dat het vaak gaat infecteren vindt ik niet heel raar. Wat ik wel weet is dat wonden niet mijn sterkste kant is. Voordat ik zelf op de grond lig ga ik maar weg, want op die grond daar wil ik niet liggen.

Ik begin er al lekker in te komen in het ziekenhuis. Ik kan steeds meer zelfstandig gaan doen en daardoor wordt het werk voor mij ook leuker. Het is erg behelpen met de beperkte middelen die er zijn. Zo ben je blij als er medicatie op voorraad is. Of als er genoeg verband materiaal is. De verpleegkundigen zijn hier dan ook erg creatief in. Toch is iedereen erg positief, je hoort ze amper klagen. Zowel het personeel als de patiënten niet. Ze doen het met wat ze hebben, ook hier geldt weer: iets is beter dan niets. Toch denk ik wel dat er veel te bereiken is in het ziekenhuis. Ze doen veel aan scholing en bijscholing. Doordat het zo kleinschalig is, kan dit ook en wordt er wel kwaliteit van zorg gecreëerd zover als dat mogelijk is. In de tijd dat er geen patiënten zijn probeer ik hard te oefenen om de taal te leren. Dit tot groot vermaak van de collega’s maar ook zeker van de patiënten. Maar ik hou vol! Het is de bedoeling dat ik op elke afdeling twee dagen meeloop ter oriëntatie en daarna mag ik kiezen naar welke afdeling ik wil.

Janneke heeft kunnen regelen dat ik woensdag met al mijn verzamelde handtekeningen naar het nurses council kon. Toch wel spannend, ik hoopte echt dat het goedgekeurd werd want ik zat er absoluut niet op te wachten om weer terug te moeten naar Kamuzu. Maar na wat praten en wat discussie, en natuurlijk weer wat betaald te hebben mag ik nu toch zeggen dat ik hier in Malawi sta geregistreerd als officiële general nurse!!

Dinsdag heb ik een dagje vrij genomen in Likuni. Ik ben namelijk meegegaan naar het afscheid van 3 andere vrijwilligsters. ’s Ochtends zijn we eerst naar het project van Mariska en Lisa geweest, house of Joy. Op het project dat geleid wordt door nonnen worden 75 kinderen van 0-5 jaar oud tijdelijk opgevangen. Mariska en Lisa hebben de afgelopen maand vooral bij de kleinste kindjes gewerkt, wat een schatjes zijn dat!! We hebben lekker met ze geknuffeld en gespeeld, geholpen met eten geven en luiers verschoond. Geen luiers zoals wij die kennen maar een soort van doeken. Ze hadden nog heel wat spullen gekocht waar de non erg blij mee was. Leuk om ook eens op een ander project te kijken. Ook mooi om te zien hoe de kindjes gewend zijn aan Lisa en Mariska.

We zijn daarna gezellig wezen lunchen bij papaya om wat tijd te overbruggen. ’s Middags zijn we namelijk naar het project van Marjan geweest, Chitipi, children of the nations. Ook dit is een weeshuis wat ruimte biedt voor 32 kinderen van 0-16 jaar. Naast het weeshuis is er ook een schooltje aanwezig. We werden hartelijk onthaalt door de kinderen en samen met Marjan hebben ze ons een rondleiding gegeven. We hebben in het schooltje kunnen kijken, bij de varkens die ze houden en in het weeshuis. Als afscheid had Marjan allerlei lekkers meegenomen, wat met veel zorg in de keuken is verdeeld. Ondertussen hebben de kinderen voor ons gedanst en gezongen. Ook hier weer zag je hoe eigen Marjan is geworden met de kinderen en de mensen die er werken.

Het was een lange vermoeiende dag, met veel indrukken. Ook hier is te zien dat er veel armoede is maar zulke projecten zijn hele mooie initiatieven om de kinderen een goede basis te geven.

Nu heb ik een lang paasweekeind. Gister zijn Marjan, Mariska en Lisa weer terug naar Nederland gegaan. Ook is er gelijk weer een nieuwe vrijwilligster gekomen. Verder heb ik nog niet veel plannen voor het weekeind, lekker uitrusten van de drukke week en weer opladen voor de nieuwe week.

Liefs vanuit Malawi!