mariskeschot.reismee.nl

Bye bye Malawi

Malawi, wat was je mooi.

Malawi, wat heb ik van je genoten.

Malawi, wat heb je mij een andere kijk op het leven gegeven.

Malawi, wat ben ik mij blijven verbazen, elke dag weer.

Verbazing, wanneer een verpleegkundige twee uur te laat kwam op haar werk.

Verbazing, wanneer ik in de minibus zat.

Verbazing, wat ze hier onder druk zijn zien.

Verbazing, wanneer ik meeging op outreach en de dorpen bezocht.

Verbazing, hoe groot de verschillen zijn tussen arm en rijk.

Verbazing, wat er aan dieren meegenomen kan worden op een fiets.

Verbazing, als je zag dat ze de politie aan het omkopen waren.

Verbazing, wanneer ik een uur alleen werd gelaten op een afdeling vol doodzieke kindjes.

Verbazing, hoeveel malaria hier is.

Verwondering, wanneer je al die krachtige mensen ziet.

Verwondering, hoe positief de mensen hier zijn.

Verwondering, wanneer ik een mooi klein pasgeboren baby'tje vast mocht houden.

Verwondering, hoe snel sommige kindjes weer op kunnen knappen.

Verwondering, om de vriendelijkheid van de mensen in dit mooie land.

Afschuw, wanneer ik terug denk aan de week in het Kamuzu ziekenhuis.

Afschuw, wanneer ik de geur rook van rottende wonden.

Afschuw, wanneer ik een kind zag dat op haar blote voeten tussen de vuilnis aan het zoeken was.

Afschuw, wanneer je het geschreeuw hoorde van een moeder waarvan het kindje is overleden.

Frustratie, wanneer er niet genoeg middelen waren.

Frustratie, wanneer een verpleegkundige te lui is om haar werk goed te doen.

Frustratie, als ze zich weer eens niet aan de tijd hielden.

Frustratie, wanneer je iemand niet kon genezen.

Frustratie, omdat er nog zoveel armoede en ellende is in dit land.

Verdriet, wanneer er weer een kindje was overleden.

Verdriet, als er een kindje opgenomen wordt van 1 jaar en maar 5 kilo weegt.

Verdriet, wanneer ik de armoede zag.

Verdriet, omdat de maïsoogst mislukt is en er veel honger zal gaan zijn.

Verdriet, omdat het zo oneerlijk verdeeld is in de wereld.

Dankbaar, wanneer ik een glimlach zag bij een kind als ik een ballon gaf.

Dankbaar, tijdens de gezellige avonden in het doingoodhuis.

Dankbaar, wanneer ik hier naar de kerk mocht gaan.

Dankbaar, als ik een hemel vol met sterren zag.

Dankbaar, omdat ik nooit hoef te denken of ik wel geld heb voor eten.

Dankbaar, als ik besef hoe goed ik het heb.

Dankbaar, voor mijn lieve familie en vrienden.

Dankbaar, voor de mooie tijd die ik de afgelopen 3 maanden heb gehad.

Dankbaar, omdat er een God is die voor deze lieve mooie mensen wil blijven zorgen.

Contrast

Wat is het contrast in Malawi toch groot.

Contrast tussen arm en rijk,

tussen klein en groot,

tussen gelukkig en ongelukkig,

tussen blijdschap en verdriet.

tussen leven en overleven,

tussen leven en dood.

Wat heb ik afgelopen twee weken weer genoten van dit heerlijke maar vaak ook confronterende land. En wat ben ik dankbaar dat ik hier mag zijn en zoveel ervaringen op mag doen.

Zo ook afgelopen week toen ik een dag meeliep op de operatiekamer. Er waren drie keizersnedes en ik mocht de kindjes van de arts aanpakken en verder verzorgen. Het eerste kindje was al volledig ingedaald en de moeder was al een poos aan het persen maar het kindje was te groot om via de natuurlijke weg geboren te worden. Nadat het jongentje met veel moeite geboren was kreeg ik hem in mijn handen. Levenloos, zo leek het in eerste instantie. Na het kindje goed uitgezogen te hebben en flink te hebben geprikkeld begon hij gelukkig met huilen. Wat een opluchting. Het kindje was net 7 pond, wat ze hier dus al een grote baby noemen. De tweede en de derde gingen nog moeizamer. Het duurde bij allebei erg lang voordat ze daadwerkelijk uit de buik waren en daardoor hadden ze ook allebei een erg slechte start. Even dacht ik, daar gaan ze, zo onder mijn handen vandaan maar na uitzuigen, bijbeademen en lichte hartmassage gegeven te hebben begonnen ze gelukkig allebei te huilen. Ben nog nooit zo blij geweest om een kind te horen huilen. Als ze enigszins stabiel zijn worden ze meegenomen naar de afdeling. Monitoring, dat is er niet. Ik hoop dat ze nu nog allemaal in leven zijn.

Naast keizersnedes deze week ook nog een prostaatverwijdering gezien. Naast het verwijderen van de prostaat werd er nog wat anders verwijderd. Nierstenen. Stenen ja, nog nooit zo groot gezien. Een doorsnede van zo’n 5 cm, echt bizar! Daarnaast heb ik mogen assisteren bij een liesbreukoperatie. Dat betekend, steriel staan en de arts assisteren. Dat had ik nog nooit gedaan. Geen probleem zeiden ze, zolang je maar blijft staan kan er niets mis gaan. Super leuk om te mogen doen.

Vanuit Nederland had ik aardig wat spullen meegenomen zoals kleurboeken, ballonnen, potloden en stickers. In de loop van de tijd al heel wat ballonnen uitgedeeld en aan het kleuren geweest. Vandaag alle spullen die ik nog had meegenomen en uitgedeeld. Wat een blije gezichtjes. En wat zijn ze dankbaar met alleen al een potlood, of alleen al een sticker. Naast het uitdelen ook de afdeling wat gezelliger gemaakt samen met Anne, een andere vrijwilligster die een dagje met mij mee was. We hebben heel wat slingers gemaakt en ballonnen opgehangen. Nu ziet het er toch net wat vrolijker uit.

Toch is het lastig om zulke dingen te doen omdat ondertussen de kindjes onder je vandaan glippen. Vandaag ook weer een lief klein meisje, 4 jaar oud. Malaria. Ze kwam vanmorgen al erg slecht op de afdeling, heel kortademig en ze reageerde amper meer. Na een paar keer prikken zat gelukkig het infuusje en konden we medicatie geven. Ook was er gelukkig bloed op voorraad van de bloedbank zodat er snel gestart kon worden met een bloedtransfusie. Door de malaria had ze namelijk een flinke anemie (bloedarmoede). Het kindje verslechterde helaas alleen maar. En inderdaad, nadat we terug kwamen van de lunch was er geen kindje meer. Overleden. Wat oneerlijk!

Contrast. Wat is dat toch groot in Malawi.

Afgelopen weekeind namelijk weer een heerlijk weekeind doorgebracht aan het meer. Genoten van het mooie land, van de mensen, van het mooie weer, van Malawi. We sliepen in een backpakkerslodge. 5 meter lopen uit je hutje en je stond met je voeten in het meer. De zonsondergangen, te mooi om te kunnen omschrijven en zelfs om op een foto te krijgen. ’s Avonds met andere backpakkers rond het kampvuur op het strand, een heerlijk weekeind gehad!

Malawi, een land met zo veel contrasten.

De armoede en ellende overvalt je soms. Waar moet je beginnen. Wat heeft het voor zin. Het is nog geen eens een druppel op een gloeiende plaat. Mensen overlijden, kinderen overlijden. Zit je dan ’s avonds na een dag werken in een super mooi huis, met een warme douche, met een overvloed aan eten, met een overvloed aan spullen. Het contrast is zo groot. Toch hoor ik bijna nooit mensen klagen. Wat een bewondering heb ik voor de mensen hier!

Contrast, het zal er denk ik altijd blijven.

Bwino kwambiri!

Het aftellen richting vertrek gaat al een beetje beginnen. Nog 3 weekjes en dan kom ik weer richting Nederland. Wat is de tijd hard gegaan! Ook afgelopen twee weken zijn weer voorbij gevlogen. Ik ben aan het werk geweest op de kinderafdeling, een afdeling met gemengde gevoelens. Lachende kinderen maar ook doodzieke kinderen. Ook afgelopen week heb ik weer een kindje zien overlijden aan de gevolgen van Malaria. Het geschreeuw van de moeder, dat ging door merg en been. Het is ook zo oneerlijk, ze zijn veel te jong maar vaak komen ze te laat naar het ziekenhuis. Voor bij best ingrijpend, voor de verpleegkundigen hier de normaalste zaak. Gelukkig zie ik ook veel kindjes opknappen.

Ik kan me op deze afdeling best nuttig maken, meestal is er wel iets te doen. Alhoewel het ook veel zitten is. De mentaliteit van sommige verpleegkundigen, daar blijf ik me over verbazen. Hun interpretatie van druk.. Ik verveel me vaak. Zo van de week ook, een mannelijke verpleegkundige had een dagdienst. Nadat hij zag dat ik er ook was is hij hem snel gesmeerd. Hij had geen zin om te werken en hij had andere dingen te doen. Dat hij daardoor zijn andere zwangere collega liet zitten, wat maakt dat uit. Om 12 uur wilde ik naar huis gaan, wat is ’s ochtends vroeg al had aangegeven. Maar dat kon niet, want dan zou zij maar alleen zijn. Ho eens even, is dat mijn probleem? Volgens mij moet jij even je collega gaan bellen om te vertellen dat hij gewoon hoort te werken vandaag, hij krijgt er tenslotte voor betaald. Hij zou om 1 uur terug zijn zij ze. Maar dat ken ik hier, Afrikaanse tijd. I’m on my way, dat zeggen ze allemaal! Goed, dan blijf ik tot 1 uur maar dan ga ik ook echt weg. Het was tenslotte mijn vrije middag. Om 1 uur, heel verrassend, was hij er nog niet. Of hij nog is gekomen, geen idee! Bizar eigenlijk, zeker als je weet dat hij ook nachtdiensten in zijn eentje draait op een afdeling die vol ligt met doodzieke kindjes. Ik zou hem toch echt niet aan mijn bed willen hebben. Dan te bedenken dat hij mij eerder die ochtend nog ten huwelijk had gevraagd zodat ik hier kon blijven. Nou vriend, wat denk je zelf. Je bent nog te lui om te geeuwen. Ook gek dat het vorige week wel kon, ik was namelijk ruim een uur alleen op de afdeling. Ze moest ‘even’ naar de stad. Okee, dus? Oja, zei ze, deel je ook even de medicatie van 2 uur. Daar stond ik dan, alleen op een afdeling waar ik nog maar een paar dagen ben, waar ik de taal niet spreek en waar ik nog niet goed weet hoe ik moet handelen in een noodsituatie. Gelukkig is er op het geven van medicatie en het opnieuw inbrengen van wat infuusjes niet zoveel spannends gebeurd.

Nu ik dit zit te schrijven zit ik in de ‘zusterpost’. Zitten, weer ja. Af en toe ben ik het echt zat, het is zo frustrerend. Er is genoeg te doen maar ze zitten maar. Oja, er ligt er ook eentje te slapen, het kan allemaal! Vanuit Nederland had ik heel wat ballonnen meegenomen, daardoor kan ik toch af en toe een lach op die mooie gezichtjes toveren. Ook heb ik al een paar keer gekleurd met de kindjes. De verpleegkundigen zijn alleen zelf meer geïnteresseerd in de kleurboeken voor hun eigen kinderen. Ben benieuwd hoelang het duurt voordat ze weg zijn.

Vorige week werd er een kindje opgenomen op de ondervoedingsafdeling. 1 jaar oud maar woog slechts 5 kilo! Het vel hing aan de armpjes en aan de billen. De ogen stonden wijs maar verder leek het een kindje van maar 1 maand oud. De ondervoedingsafdeling wordt gesteund door de overheid. Afhankelijk van leeftijd en gewicht krijgen ze voeding en vitamine suppletie voorgeschreven. De voeding wordt geleverd door unicef. Gemiddeld worden ze voor 5-7 dagen opgenomen. Wanneer ze naar huis gaan krijgen ze een pot pindakaas mee als bijvoeding. Daarna moeten ze elke week terugkomen om te wegen en te meten. Helaas wordt dit niet vaak gedaan.

Omdat ik de ellende van het ziekenhuis vorige week even helemaal zat was ben ik een ochtendje met Janneke meegeweest naar een nieuw project. Heerlijk een ochtend geknuffeld en gespeeld met te lieve kindjes. Ik had een bellenblaas meegenomen, wat was dat genieten om die vrolijke gezichtjes te zien bij al die bellen.

Naast het werken geniet ik ook erg van Malawi. Vrijdagavond was ik samen met Milou uitgenodigd een drankje te gaan doen met een clinical officer. Na ‘weer’ een Afrikaans uurtje gewacht te hebben werden we opgehaald. We zijn heel wat kroegjes afgegaan waar ze volgens mij nog nooit een mzungu hadden gezien. Super leuk om een keer zo tussen de locals te kunnen zijn. Tussendoor nog een hapje gegeten. Onder een afdakje werden allerlei soorten vlees gebarbecued, wat ik allemaal heb gegeten, geen idee, haha! Maar was best lekker! Zaterdagochtend zijn we richting de craft market gegaan om wat leuke souvenirs te kopen. Alle spullen worden worden handgemaakt en liggen uitgestald op de grond. Afdingen, dat is heel normaal hier en het is nog leuk om te doen ook! Terwijl ze voor mij een sleutelhanger van hout aan het maken waren hebben we bao zitten spelen. Een typisch Afrikaans spel en dus weer een heerlijke Afrikaanse ervaring rijker. Zittend op een steen, tussen de locals en tussen de spulletjes werd het ons geleerd. Wat wil je nog meer. De mensen hier zijn zo ontzettend aardig! Altijd tijd voor een praatje. Nouja, tijd is hier meer een begrip dan dat het nageleefd wordt. Verder het weekeind nog naar de kerk geweest en geluierd aan het zwembad. Ook hebben we weer een bezoekje gebracht aan four seasons, gezellig een drankje gedaan, bandje erbij, oftewel, was weer een zeer geslaagd weekeind!

Dinsdag ben ik met Milou meegeweest naar theater, oftewel, de operatiekamer. Er stonden vandaag 4 operaties gepland, waarvan er uiteindelijk maar twee zijn gedaan omdat de andere twee patiënten niet op kwamen dagen. De operatiekamer ziet er heel goed uit! Wel wat anders dan in Nederland maar er wordt super schoon en hygiënisch gewerkt. Omgekleed en wel mochten we de operatiekamer binnen. Daar lag al een 4 jarig mannetje, hij zou besneden worden vandaag. Of ik wilde assisteren vroeg de dokter. Uhm, zullen we dat even niet doen. Zoveel ervaring heb ik er niet mee en af en toe kan ik er ook niet zo goed tegen. Het was Milou haar laatste dag, dus de eer was aan haar. Dat had ze al vaker gedaan, en dat was te zien ook. Na nog een liesbreukoperatie was het gedaan voor vandaag. Helaas geen keizersnede vandaag. Hopelijk volgde die nog in de middag, en jawel hoor. Om 3 uur werden we gehaald. Super leuk om te zien en mee te maken en doordat er maar weinig mensen zijn kan je het allemaal heel goed zien. Er is daarbij weinig verschil met Nederland. Alleen de vaders zijn er niet bij. Wanneer het kindje wordt geboren wordt het door de verpleegkundige opgevangen en droog gewreven en nadat het gewogen is wordt het meegenomen naar de afdeling. De moeder krijgt het even snel te zien maar daar blijft het ook bij.

Vandaag zouden we op outreach gaan met de under 5. We moesten er om acht uur zijn. Om 8 uur was er natuurlijk nog niemand. We hebben twee uur zitten wachten, waarna we te horen kregen dat het helaas niet doorging. Er was geen vervoer. Omdat het Milou haar laastste dag was hebben we nog een ronde gedaan door het ziekenhuis om iedereen gedag te zeggen waarna we lekker vroeg naar huis zijn gegaan. Morgen ben ik vrij, het is namelijk een public holiday omdat de verjaardag van de eerste president van Malawi gevierd wordt. Een dagje naar het zwembad is het plan, heel vervelend!

Ik geniet nog even volop van het leven hier in Malawi. Krijg ook wel zin om straks weer naar huis te gaan, om iedereen weer te zien. En om weer eens echt te werken. Af en toe is het zo frustrerend! Maar tot die tijd vermaak ik mij prima! De avondjes zijn tegenwoordig gevuld met het spelen van Skip-bo, erg gezellig allemaal. Leuk om al jullie reacties en lieve berichtjes te lezen!

Lieve groetjes vanuit Malawi!

Dankbaar Malawi

Afgelopen twee weken weer veel mooie, geweldige, gezellige, ontroerende, vreemde, aparte, bijzondere momenten beleeft. Het omschrijven, dat is bijna onmogelijk. De geuren, kleuren, de indrukken, dat moet je echt meemaken en beleven.

Mzungu, mzungu. Zo wordt je heel de dag nageroepen. Meestal geef ik maar mijn beste glimlach, of ik begroet ze. Soms zou ik wel eens een van hen willen zijn. Even niet opvallen en helemaal meegaan in het Afrikaanse leven. Over de markt kunnen slenteren, zonder dat iedereen gelijk op je af komt rennen. Zomaar even op de hoek van de straat stil gaan staan om naar de mensen te kijken.In de minibus kan dat wel goed. Alhoewel, als je aan de kant van het raam zit. Van de week het record ook weer verbroken, 26 mensen in een minibus. Inclusief etens- en lichaamsgeuren.

Het rijden gaat met horten en stoten. Soms stoppen ze om de 200 meter om er een passagier in of uit te laten gaan. Arm en rijk gaat op straat door elkaar heen. Je ziet kinderen op hun blote voeten tussen het vuilnis staan, opzoek naar nog wat eten. Je ziet vrouwen lopen met een kind op de rug gebonden en een groot pakket op hun hoofd. Wat een krachtige vrouwen zijn dat!Of mannen met enorme ladingen op de fiets. Je ziet ook grote en dure auto’s rijden. Soms is het contrast zo groot. En dan besef ik maar weer hoe blij ik ben dat ik in Nederland ben geboren.

Van de week was er een patientje op de OPD, 2 weekjes oud. Het kindje had het zwaar, ademen ging moeizaam. Een pneumonie, opname dus. Nadat ik een infuusje had ingebracht (was helemaal blij dat het in een keer lukte want dit was het kleinste kindje dat ik ooit had geprikt) wilde ik de moeder en het kindje meenemen naar de afdeling. De moeder wilde alleen niet mee. Ze was zo eerlijk geweest om te vertellen dat ze een opname niet kon betalen. Het kindje moest over naar Kamuzu. (Het ziekenhuis van de overheid, wat dus gratis is) Een ambulance, daar was ook geen geld voor. Tja, wat doe je dan. Geef je geld voor een ambulancerit of laat je de moeder zelf gaan met het kindje? Als je als blanke eenmaal met geld komt aanzetten, dan kloppen ze telkens bij je aan. Het was volgens de verpleegkundige nog verantwoord om de moeder zelf met het kindje te laten gaan. Het infuusje werd er dus weer uitgehaald en kind werd op de rug gebonden. Hopelijk leeft hij nog.

Zaterdagochtend zijn we naar de markt geweest, om een chichenze te kopen. Een grote kleurrijke omslagdoek die bijna iedere vrouw hier draagt, die wilden we zelf ook wel graag hebben. Het was even zoeken voordat we ze hadden gevonden en het was nog lastiger om te kiezen tussen de printjes. Na wat afdingen (wat heel normaal is hier) heb ik er twee voor een goede prijs gekocht. Op de markt verkopen ze werkelijk van alles, van trouwjurk tot tweedehands schoenen. Rustig over de markt lopen zat er niet bij, je wordt constant aangesproken door de verkopers. Niet heel gek, 3 mzungu’s, dat valt aardig op! Na de markt nog lekker een smoothie gehaald en toen op naar huis.

’s Middags zouden we namelijk koningsdag alvast gaan vieren. Dit werd georganiseerd door het Nederlandse consulaat in Malawi. In vol ornaat, uitgedost in oranje dus richting het huis. Dat bleef niet geheel onopgemerkt. Normaal gesproken kijken er al genoeg mensen maar nu.. Het was een hele gezellige middag en avond, inclusief bitterballen en kaas:)

Er is hier een enorm tekort aan bloeddonoren, daarom heb ik samen met Milou vorige week bloed gedoneerd in het ziekenhuis. Nadat ze mijn bloed hadden getest op verschillende ziektes werd het bloed afgenomen. Ik heb genoeg en hier hebben ze het zo hard nodig!

Iedere ochtend worden we door de ambulance opgehaald en ’s middags worden we weer thuisgebracht. Die ritjes, die zijn geweldig! Vaak rijden dezelfde mensen mee, allemaal zittend op de brancard. We lachen heel wat af. Wat een heerlijke mensen. Standaard krijgen we een lesje in het Chechewa’s. Als we de dag erna het woord nog weten, dan is het feest compleet. Ons werd verteld dat als we naar het meer gingen, dat we dan Chambo moesten eten. De bekendste vis hier. En volgens velen ook de lekkerste. Als we dat dan gegeten hadden zouden ze ons daar een liedje over leren. En jawel hoor. De zangles hebben we gekregen. Het enige wat wij konden produceren was Chambo, Chambo. Tot zeer groot vermaak. Maar zingen in Malawi zonder erbij te dansen, dat gaat natuurlijk niet. Om te dansen moet je wel een echte Afrikaanse doek om hebben, een chichenze. Als we die hadden gekocht krijgen we les in hoe we die moeten dragen en dan moeten we nog leren dansen.. De doek is gekocht, nu nog ons aan de dans wagen!

Maandag zijn we verhuist, het oude huis was namelijk niet zo groot en aangezien er nog veel vrijwilligers naar Malawi komen moesten we verkassen naar een groter huis. Ik ben maandag wel gaan werken, het zou namelijk de eerste dag zijn van de oogkliniek en mij was gevraagd of ik daar wilde gaan helpen. Deze hele week zou er een team van Spaanse oogartsen komen om mensen met cataract te opereren. Er zouden per dag bijna 200!! patiënten komen die eerst nog moesten worden gescreend. Aangezien er in Afrika weinig structuur is, was het een aardig zooitje. Ik heb samen met de Spaanse arts geprobeerd om de verpleegkundigen te instrueren hoe ze moesten screenen. Maar waarom zou je van je stoel afkomen als je daar nou net heerlijk op zit. Ik werd er aardig gefrustreerd van, niet alleen ik. Ook alle mensen die zaten te wachten. Nadat de dokter van het ziekenhuis erbij kwam om uit te leggen dat ze alleen mensen opereerden met cataract werd het een nog grotere zooi. En ja, dan ben je net als de Spaanse artsen blank dus ze begonnen ook tegen mij. Tijd om weg te gaan van de afdeling. Omdat het verder in het ziekenhuis rustig was ben ik maar naar huis gegaan. Moest namelijk ook nog mijn visum gaan verlengen en je weet nooit hoelang dat duurt. Gelukkig loopt het oogproject nu wel ietsjes beter. Thuisgekomen in een nieuw huis, en wat voor een. Wat een ruimte! We zijn al lekker gesetteld.

Naast de OPD ben ik deze week ook weer bij de under 5 geweest om te helpen met vaccineren. Erg leuk om dit te doen, en wat een plaatjes! Ze vroegen mij of ik met hen mee wilde op outreach, nou daar zeg ik geen nee tegen. Vandaag dus op outreach geweest. Na weer een Afrikaans uurtje wachten op de ambulance zijn we bepakt met vaccinaties richting de dorpen gereden. Zo’n half uurtje hobbelen. Hobbelen ja, af en toe zat je bijna tegen het plafond aan. Het is wel even wat anders dan in de stad. Overal waar je kijkt zie je mais, mais en mais. Malawi leeft van mais. We reden door de maisvelden heen. Af en toe zie je een huis. Als je het een huis kan noemen, vaak is het een hutje van leem en riet. We kwamen aan in het dorpje waar we moesten zijn. Er was een leeg gebouwtje waarin wij onze spullen konden zetten. Naast het gebouwtje was een school en er werd buiten lesgegeven. Het schoolgebouw was namelijk veel te klein. Ik werd al snel opgemerkt. Een mzungu riepen ze allemaal. En daar kwamen alle kinderen naar mij toe gerend, wel meer dan 200. De meeste op blote voeten en met kleren vol gaten. Hier zie je wel echt veel armoede. Ik begroette ze in het Chechewa’s. Dat hadden ze niet echt verwacht. Wat een ondeugende blikken. Sommigen probeerden wat dichterbij te komen of een boks te geven. Het voelt toch wel heel raar, al die starende blikken naar je. Na wat foto’s, wat ze maar al te graag wilden vond ik het ook wel weer genoeg geweest. Maar daar dachten zij anders over.. Uiteindelijk zijn ze weer terug naar de klas gegaan maar dat ging niet vanzelf.

Binnen stroomden er ondertussen wat moeders binnen met hun kindjes, van 2 weken tot 1 jaar ongeveer. Wat een schatjes.. Ze kregen eerst voorlichting over goede voeding en hygiene. Dit was niet een praatje door de counseler maar dit ging al zingend, klappend en dansend. Heel leuk om te zien en te horen. En wat kunnen die mensen toch zingen hier! Ook het ritme zit er vanaf baby af aan al in, je ziet de kleintjes al proberen mee te klappen, te schattig gewoon. Na de voorlichting werden alle kindjes gewogen, in een doek aan een weeghaak. De gewichten werden opgeschreven en ook de groeicurve werd bekeken. Zo nodig werd er daarna nog extra voorlichting gegeven. Daarna kwamen ze naar mij met hun vaccinatieboekje. Ik heb weer heel wat vaccinaties klaargemaakt en gegeven. Doordat ik al eerder op de under 5 was geweest kon ik dit zelfstandig doen en kreeg ook het volledige vertrouwen, super gaaf. Nadat iedereen was gevaccineerd zijn we nog even het dorp ingelopen. Moe van alle indrukken ben ik daarna met de anderen onder een boom in de schaduw gaan zitten wachten totdat de ambulance ons weer op kwam halen. Het was weer een topdag!

De tijd gaat zo snel, nog 5 weekjes en dan kom ik alweer terug naar Nederland. Ik vermaak me hier nog prima. De avonden en weekeinden met de andere meiden zijn erg gezellig..! Toch mis ik Nederland ook af en toe wel, maar dat wordt vaak overschaduwd door alles wat ik hier mee mag maken. Ook al kan ik hier geen groot verschil maken, hier aanwezig zijn is vaak voor de mensen al genoeg. Hoe dankbaar ze zijn dat ik er ben vertellen ze me dan ook elke dag, maar ik heb wel 10000 redenen om dankbaar te zijn voor het leven dat ik heb!

De zon komt op, maakt de morgen wakker

Mijn dag begint met een lied voor U

Heer, wat er ook gebeurt en wat mij mag overkomen

Laat mij nog zingen als de avond valt

Heer, vol geduld toont U ons uw liefde

Uw naam is groot en uw hart is zacht

Van al uw goedheid wil ik blijven zingen

Tienduizend redenen tot dankbaarheid

Likuni & lake Malawi

En weer is er een week in Malawi voorbij gevlogen! Maandag en dinsdag heb ik op de kinderafdeling gewerkt. Na een zeer beknopte rondleiding over de afdeling mocht ik in een soort van zusterspost gaan wachten. Ze moest namelijk zelf eerst even naar de dokter, ze voelde zich niet helemaal lekker. Dat wachten werd weer een Afrikaans uurtje. Heb me maar nuttig gemaakt door alle dossier door te gaan lezen van de patiëntjes die opgenomen waren. Ze was de enige verpleegkundige vandaag, haar collega was ziek. Toen ze naar de dokter was, was er dus een uur lang geen verpleegkundig op de afdeling. Kan allemaal!

De afdeling heeft heel veel bedden, denk wel iets van 50. Op een normale dag zijn er twee verpleegkundige aanwezig. In de avond/nachtdienst een. De afdeling heeft een eigen ICU (intensive care unit), waar 6 bedden staan. Maar doordat er vaak veel hele zieke kindjes zijn liggen er meestal twee op een bed. Daarnaast is er nog een ondervoedingsafdeling, een soort van isolatieruimte/afdeling en nog een grote zaal waar de rest allemaal ligt.

Er waren ongeveer 20 patiënten beide dagen, bijna allemaal malaria. Verder nog een patientje die ondervoed was en twee patiënten met een longontsteking. De kindjes zijn er verschillend aan toe, de een ligt lachend in het bed, de ander dood en dood ziek. Ook hier overlijden er kinderen. Vaak omdat ze veel te laat naar het ziekenhuis komen. Zo was er dinsdag ook een lief meisje, 11 maanden oud. Ze zag er alleen uit alsof ze 3 maanden oud was. Ze werd rond 11 uur opgenomen met malaria en bloedarmoede. Nadat ze werd opgenomen zag ik ze verslechteren, haar ademhaling ging steeds sneller. Ik vroeg aan de verpleegkundige of we geen actie moesten gaan ondernemen of de arts bellen. Daar reageerde ze niet echt op, we moesten wachten op het bloed dat de moeder van het kind aan het doneren was. Toch had ik er geen goed gevoel over. Ik ben om 12 uur gaan lunchen. Toen ik terug kwam van de lunch werd mij verteld dat ze was overleden. Ze hadden haar overleden gevonden. Het bloed was te laat gekomen, maar of ze het anders had gered, ik denk het niet. Weer een slachtoffer van malaria.

Ik heb we wel nuttig kunnen maken de afgelopen dagen. Veel medicatie klaargemaakt en gegeven. Wat overigens vaak niet werd gewaardeerd door de kindjes, wat ik me ook heel goed voor kan stellen. Gentamycine, penicilline of ceftriaxon, alles wordt onverdund gegeven, wat heel pijnlijk is. Ze doen hier trouwens ook aan recycling. Niet dat ik daar heel happy van wordt hoor. De antimalaria medicatie moet namelijk 3 keer intraveneus(via de bloedbaan) gegeven worden. De eerste keer krijgen ze een schone infuuszak en een schone lijn. Wanneer het is ingelopen wordt dit afgekoppeld en moet het bewaard worden voor de volgende twee doseringen. Ze vullen de infuuszak dan met wat glucose zout oplossing en gebruiken dezelfde lijn weer. Dat de lijn voor de rest van de tijd overal en nergens rondslingert, dat maakt niet uit. Waarom ze het zo doen? Om kosten te besparen. Ik zie overigens bijna geen flebitisen (aderontstekingen).

Dinsdagmiddag toen we naar huis wilden gaan was de ambulance weg. Ons werd verteld dat hij nog een patiënt aan het wegbrengen was maar dat we er maar op moesten wachten. Dat werd weer een Afrikaans uurtje. Toen de ambulance er dan was kregen ze alweer een nieuwe oproep. Geen probleem werd gezegd. Wij mochten met zn tweeën voorin zitten. Het was ondertussen al donker geworden. De patiënt moesten we ophalen bij de OPD. Een man met convulsies, stuiptrekkingen. De man werd in de ambulance gehesen en op een matras gelegd, al stuipend. Gelukkig kwam hij al snel bij. De familie en een assistent gingen ook mee achterin, volle bak dus. Na een snel ritje met af en toe de sirenes aan kwamen we aan bij kamuzu central hospital. Daar werd de patiënt uit de ambu getild en naar binnen gehesen. Twee uur nadat onze dienst erop zat waren we dan thuis. Douchen, eten en naar bed, weer opladen voor de volgende dag!

Woensdag ben ik samen met Milou aan de slag gegaan om een presentatie voor te bereiden. Ze hebben elke dinsdag en donderdag een uur staan voor klinische lessen en aan ons was gevraagd of wij er ook een wilden geven. Omdat we beiden al tegen het pijnbeleid aangelopen waren hadden we al snel een onderwerp gevonden: pijn. We wilden ons eerst gaan verdiepen in wat voor medicatie hier aanwezig is. Je kunt namelijk wel een pijnprotocol opstellen maar als de medicatie niet op voorraad is.. Eerst een gesprekje met de apotheker dus. Nadat we wisten wat er allemaal beschikbaar was hebben we de boeken en internet erbij gepakt en zijn we aan de hand van de WHO richtlijnen een pijnprotocol op gaan stellen. Waarschijnlijk volgende week een keer gaan presenteren, in het Engels, ben zeer benieuwd!

Donderdag was de laatste dag van mijn oriëntatie binnen het ziekenhuis. Vandaag moest ik naar de under 5 clinic. Dat wordt wel gesponsord vanuit de overheid. Daar worden namelijk alle vaccinaties gegeven en vindt er counseling plaats. In de morgen was er een vaccinatieprogramma. Nadat de kindjes zijn gewogen, (in een doek aan een weeghaak) krijgen ze hun vaccinaties. Afhankelijk van de leeftijd wat voor. Ik kon lekker aan de slag, heb heel veel vaccinaties gegeven. Wat een schatjes die kleine poppetjes.. De vaccinaties zijn gratis, gelukkig maar want anders zouden er veel kinderen niet gevaccineerd zijn. In de middag was er geen vaccinatie programma. Er zouden alleen wat mensen kunnen komen voor een tetanusinjectie. Hoeveel was dan mijn vraag. 1 of 2. Sorry mevrouw, maar daar ga ik toch niet de hele middag op wachten.

In de ochtend was er een man langs geweest van de HIV counseling. Hij vroeg of ik ook met hem mee wilde lopen. Daar had ik in de middag dus genoeg tijd voor. Hij heeft me uitgelegd hoe ze een HIV test afnemen, wat het stroomschema daarvoor is en ik heb bij wat counseling gesprekken gezeten. Nu waren daar ook niet zoveel patiënten dus na een half uur gewacht te hebben op de volgende heb ik besloten de rest van de middag maar door te brengen op de OPD. Daar is namelijk altijd wel wat te doen. En inderdaad, heb weer aardig wat injecties kunnen geven. Donderdagavond het weekeind ingeluid met een drankje, en natuurlijk heel wat potjes Uno.

Vrijdag, tijd voor weekeind. En wat voor een! We zijn rond 9 uur opgehaald met de tuk-tuk die ons naar het grote busdepot heeft gebracht om ons op de goede bus naar Salima te zetten. Op naar lake Malawi! Want ze zeggen dat je niet in Malawi bent geweest zonder dat je een bezoekje aan het meer hebt gebracht. Na een poosje gewacht te hebben totdat de minibus vol genoeg was gingen we dan. Een rit van zo’n 1,5 uur. Het waren niet mijn comfortabelste 1,5 uur. Zat op een soort van uitklapstoeltje wat lekker scheef stond. Naast dat het niet echt comfortabel was hing er ook een enorme benzinelucht in de bus. Niet gek zagen we later, we konden namelijk door de gaten in de vloer zo op de weg kijken. De driver had er aardig de vaart in.. Maar dat moest ook wel om telkens de volgende berg op te komen. Terugschakelen, wat is dat?

Aangekomen in Salima kwamen de jongens die ons naar het volgende minibusje zouden brengen al tegemoet lopen. Dachten we. Daar aangekomen bleek het geen minibus te zijn maar een truck. We mochten dus achterin in de laadbak, die al volgeladen was met andere mensen en een hele boel spullen! Op en top Afrikaans. Heel gaaf om een keer mee te kunnen maken. Of het nou zo veilig was.. Je kunt overigens ook gewoon borstvoeding geven terwijl je achterin zit, geen probleem. Ook oma was mee, een zwerver die aardig wat tanden mistte en ga zo maar door.

Na een half uurtje rijden dan aangekomen in Senga bay. Door de jongens van het dorp werden we naar het verblijf gebracht wat gelijk aan het strand ligt. Ondertussen keek ik mijn ogen uit. Het is nog een heel Afrikaans dorp, veel lemen en rieten hutjes. Nadat we ons geïnstalleerd hadden op de kamer de rest van de middag doorgebracht op het strand. Heerlijk! ’s Avonds weer de nodige potjes uno gespeeld met een lekker drankje erbij. Net vakantie!

Zaterdagochtend vroeg opgestaan, we wilden namelijk de zonsopkomst bekijken. Half 6 de wekker, auwtjs. Maar dat waren we al snel vergeten, was een heel mooi gezicht, de zon op zien komen boven het meer. Ondertussen kijkend naar alle mensen die al op het strand liepen of zich aan het wassen waren in het meer. Daarna ben ik nog samen met Milou richting de vissersbootjes gelopen die aankwamen nadat ze de hele nacht gevist hadden. De vis werd gelijk op het strand verkocht, het was er dan ook lekker druk. We vielen aardig op, we waren namelijk weer de enige blanken. Ook ons werd gevraagd of we wat vis wilden komen. Nou vriend, heel aardig van je maar om half 7 ‘s ochtends, nee bedankt!

Na een lekker ontbijt op naar het strand. Daar zouden we opgehaald worden met een boot die ons naar het eilandje zou brengen. Er stond een aardig windje, en dus aardige golven. Maar met mn zeebenen ben ik wel wat gewend;) Na een tochtje van een half uur kwamen we aan bij het eiland. Wat was het daar mooi! We waren de enige op het eiland, het voelde ook echt alsof we in expeditie robinson zaten. Het water was heerlijk en tijdens het snorkelen zagen we ook super mooie vissen. Ondertussen werd er voor ons een bbq voorbereid, met natuurlijk verse vis. Mmm, wat was dat smullen! Nadat het eten op was besloten we nog even te gaan zwemmen. Op een grote hoge rots zagen we twee jongens staan die er daarna vanaf sprongen. Dat moesten wij natuurlijk ook doen! Nadat we door de Duitse jongens de rots op zijn geholpen (vraag niet hoe) er vanaf gesprongen, super vet! Rond twee uur zijn we weer terug gevaren naar het strand en hebben we daar nog een poos gelegen. ’s Avonds met een Canadese backpakker een hapje wezen eten en natuurlijk weer wat potjes Uno gespeeld, vergezeld door een Engelse en Spaanse backpakker. Was weer gezellig!

Vanmorgen terug richting Lilongwe. Met de minibus. Eerst vanaf Senga Bay weer terug naar Salima. Dat stukje zat ik voorin samen met Julia, aardig comfortabel dus. Na weer een poos gewacht te hebben tot het busje vol was richting Salima. Maar wat hing er een lucht in die bus zeg, niet te harden! De vers gevangen vis vanuit Senga bay wordt namelijk ook per minibus vervoert. Dat was te ruiken. Ook de mensen die mee gingen waren nou niet zo heel fris.. Onderweg stopten we zeer regelmatig. Steeds meer mensen kwamen erbij, leken net een stel sardientjes. Ook nog even gestopt om met een petfles vol benzine bij te tanken, haha. Je maakt wat mee hier! Tijdens de rit van Salima naar Lilongwe rook het nou niet bepaald naar roosjes. De tassen met vis stonden achter ons, wat een lucht zeg. Niet te doen. Gelukkig reed de driver aardig door, je moet er alleen niet bij nadenken wat er allemaal kan gebeuren.

Weer een erg leuke week gehad dus! Veel gedaan en gezien. Naast werken dus ook genoeg tijd voor ontspanning en gezelligheid. Gelukkig maar, want dat heb je af en toe echt wel even nodig. Het zijn lange dagen in het ziekenhuis en het is niet altijd even makkelijk. Maar ben echt super blij dat ik hier ben en geniet ook enorm. Het is erg gezellig met de ander huisgenootjes en we lachen dan ook aardig wat af! Ben benieuwd wat deze week me weer gaat brengen!

Liefs!

Time flies when you're having fun!

De tijd hier in Malawi vliegt voorbij! Vorig weekeind hadden we een lang paasweekeind, dat zijn we heerlijk relaxt doorgekomen. Vrijdag ben nog even wat boodschapjes wezen doen in de stad maar verder vooral hangend op de veranda doorgebracht, heel vervelend. Zaterdag was het mooi weer, op naar crossroads. Om daar wat uurtjes te vertoeven is beslist geen straf. Het water van het zwembad heeft een heerlijk temperatuurtjeJ Prima omstandigheden om elkaar wat beter te leren kennen.

Zondagochtend zijn we samen met de buurjongen mee geweest naar de kerk, de nieuw apostolische kerk. Volgens hem zou het een internationale dienst zijn in het engels vanuit Zambia. Heel Afrika zou met elkaar verbonden zijn. We gingen er naartoe met de fietstaxi. Een belevenis opzich. Na even onderhandeld te hebben over de prijs mochten we dan opstappen. Op de bagagedrager is een zitje gemaakt, inclusief voetensteunen en handvaten. Na een ritje van ruim een kwartier kwamen we aan bij de kerk. Op een rustig tempo zijn we naar de kerk gelopen. Daar aangekomen bleek de dienst al een poosje bezig. De dienst was niet internationaal. De dienst was ook niet in het Engels. Haha. Al met al konden we er weinig van maken en stonden we met 3 kwartier weer buiten. De terugweg naar huis hebben we gelopen, aardig stukje wandelen in de hitte.

De rest van de zondag hebben we weer hangend op de veranda doorgebracht. Ik heb nog een poos met mn ouders en met Robert-Jan en Michelle kunnen skypen, super leuk! Ook kwam er zondagmiddag weer een nieuwe vrijwilligster, Milou, mijn nieuwe kamergenootje. ’s Avonds een heerlijk diner klaargemaakt en lekker gekletst. Om het weekeind compleet te maken zijn we maandag maar weer naar crossroads geweest. Daarna nog lekker geluncht in de stad. Net vakantie!

Dinsdag was het dan wel weer tijd om aan de slag te gaan. Ik ben deze week aan het werk geweest op de private wing. De privé afdeling van het ziekenhuis. Deze bestaat uit ongeveer 20 bedden waar alle soorten ziektebeelden kunnen liggen. Kinderen, ouderen, zwangeren. Je ziet het hier allemaal. Naast de afdeling heeft de private wing ook een eigen O.P.D. (out patiënt department). Daar heb ik deze week gezeten. Gezeten ja. Het was niet zo druk. Nouja, in mijn ogen dan. Dinsdag hebben we in totaal 22 patiënten gezien, die eerst door ons werden gewogen en waarbij de vitale controles werden gedaan. Soms kwamen ze terug voor een malaria test, bloedafname of een injectie.

Phoe, wat was het druk volgens de verpleegkundige. We hadden ’s middags wel uitgebreid tijd om tv te kijken? Woensdag en donderdag heb de OPD meer zelfstandig gedaan. Soms wel lastig vanwege de taalbarrière maar vaak lukte het met wat Engels ook wel.

Woensdag en donderdag was het nog rustiger. 11 en 8 patiënten op een hele dag. Tijd dus om een boek te lezen onder werktijd. Niet helemaal waarvoor ik hier ben gekomen maar het hoort bij mijn oriëntatie. Ondertussen wel tijd genoeg om met iedereen te kletsen. Doordat het een privé afdeling is en de kosten een stuk hoger liggen komen hier meestal ook wat beter geschoolde mensen. Daardoor kon ik vaak in het Engels communiceren. Blijf natuurlijk wel de lokale taal hard oefenen. Maandag hoop ik op de kinderafdeling te beginnen, heb er veel zin in! Stikkers en ballonnen gaan mee in de tas, eens kijken of ik ze wat op kan vrolijken.

Zaterdagochtend stond al vroeg de wekker. 6 uur zouden we namelijk opgehaald worden door Rachid, onze taxichauffeur. Vandaag stond namelijk op de planning om Nkhoma mountain te gaan beklimmen. Na een half uurtje gewacht te hebben op de taxi konden we dan vertrekken.

Het was ruim een uur rijden, maar dat was totaal geen straf. Ondertussen konden we met een heerlijk Afrikaans muziekje genieten van Malawi. Je komt de gekste dingen tegen. Van een levende geit achterop een fiets tot een propvolle vrachtauto waarop het letterlijk zwart zag van de mensen. De natuur is erg mooi nu. Alles is zo groen! Een heerlijk ritje dus. Leuk ook om wat meer van Malawi te kunnen zien.

Onderaan de voet van de berg hebben we de auto geparkeerd en zijn vanaf daar gaan lopen. De berg zelf was zo’n 1800 meter hoog. We zouden er zo’n twee uur over doen om boven te komen en daarna weer een uur naar beneden. Het was een aardige klim naar boven! Ondertussen genoten van het prachtige uitzicht. Af en toe moest je rare sprongen maken en op flinke stenen klimmen. Onderweg werden we al vergezeld door wat lokale kinderen die met water en mais omhoog liepen. Pff wat konden zij dat makkelijk, ze huppelden bijna naar boven. En zelfs op blote voeten.

Na een goede twee uur klimmen waren we dan boven. Daar hebben we eerst een poosje verbaasd rond ons heen zitten kijken. Boven op de berg waren zeker wel 100 kinderen die je door wat rookwalmen heen zag. Er waren namelijk veel vuurtjes waarop ze de maiskolven klaarmaakten. Niet iets wat je verwacht na twee uur klimmen. We werden dan ook al heel snel omringt door iedereen. Ze wilden continue op de foto en genoten van de aandacht die ze kregen. Toch wilden wij ook wel een beetje van het uitzicht genieten. Dat ging alleen vrij lastig. Ze bleven maar rond je heen hangen. Heel bijzonder om dit mee te maken! Wel fijn dat Rachid erbij was om ze af en toe op afstand te kunnen houden.

Nadat we dachten een rustig plekje gevonden te hebben wilden we even onze boterham opeten. Die werd alleen bijna uit onze handen gekeken. Echt lekker zaten we er dan ook niet. Maar het waren te veel kinderen om iets uit te kunnen delen. Na nog even gezeten te hebben weer terug naar beneden. Was af en toe weer kunsten uithalen om beneden te kunnen komen. Na nog een maiskolf te hebben gegeten, die er overigens niet zo smakelijk was als die er uitzag zijn we weer terug naar huis gereden.

Op de terugweg nog langs de supermarkt geweest om inkopen te doen voor de avond. We zouden namelijk gaan bbq’en met wat jongens van de compound. Laat ik het maar zo samenvatten, het was tot in de late uurtjes erg gezellig!!

Zondagochtend ben ik met Janneke mee geweest naar de kerk, een baptistengemeente. Het was een mooie dienst, lekker gezongen. Geweldig om al die mensen vol enthousiasme te zien zingen en bewegen op de muziek. Zondagmiddag zijn we voor de verandering weer lekker naar crossroads geweest. En nu, zondagavond zit ik mijn blog te schrijven en na te genieten van de foto’s van afgelopen weekeind. Naast werken geniet ik ook zeker van het land en de mensen. Ook in het vrijwilligershuis is het erg gezellig. De tijd vliegt hier, zelfs in Afrika ja! Deze week weer lekker aan de slag in het ziekenhuis. Waarschijnlijk gaan we volgend weekeind een bezoekje brengen aan lake Malawi want je bent niet in Malawi geweest zonder een bezoekje gebracht te hebben aan het meer!

Liefs

Likuni & andere projecten

Na een mooie safari was het maandag weer tijd om aan de slag te gaan. Ik ben deze week aan het werk geweest op de O.P.D. (out patiënt department). Een soort huisartsenpost en spoedeisende hulp in een. Een afdeling waar je dus heel veel diversiteit hebt. Van een gebroken voet tot een enorme neusbloeding, van een keelontsteking tot een grote gapende wond, van een bewusteloos iemand tot een lachend kind. En malaria.

De eerste uren op een nieuwe afdeling zijn altijd een beetje aftasten. Maar ik werd hartelijk welkom geheten en heb een kleine rondleiding over de afdeling gehad. Het eerste uur heb ik geholpen bij de receptie. Bij de receptie wordt van elke patiënt de temperatuur opgemeten. Bij volwassenen ook de bloeddruk en iedereen wordt gewogen. Dat wegen mocht ik doen. Het was namelijk een ouderwetse weegschaal met gewichtjes. Na een korte uitleg stond ik de een na de ander te wegen. Eerst een schatting maken, daar werd ik al snel handig in. Daarna met de gewichtjes een balans zoeken. Best grappig om een uurtje te doen, maar daarna was de uitdaging er ook wel weer af.

Nadat de eerste checks bij de patiënten zijn gedaan mogen ze door naar de arts of de clinical practischer. Ben er nog niet helemaal uit wat ze zijn, verpleegkundig specialist of basisarts. In ieder geval zien zij ook de patiënten en schrijven ze behandelingen voor.

In de meeste gevallen zegt de arts dat ze moeten gaan bloedprikken. Dit gebeurt een kamer verder. Ze moeten wachten totdat de uitslag van het bloed bekend is, waarna ze weer terug kunnen naar een arts en die arts schrijft een behandelplan uit. Het uitschrijven van een behandeling of überhaupt het zien van een patiënt kan hier snel gaan. Binnen een minuut weer buiten staan is helemaal niet raar. Lichamelijk onderzoek? Dat heb ik nog amper gezien.

Wanneer er medicatie voorgeschreven wordt moeten ze eerst de medicijnen gaan halen en betalen. Ze moeten hier voor alles betalen, bloedprikken, registratie, controle bij een arts, wondverzorging. Niet betaald? Geen behandeling.

Na het wegen ben ik naar de children emergencyroom gegaan. Daar zaten twee verpleegkundige op hun dooie gemakje op hun telefoon te spelen. Er was ook geen patiënt. Ook als er wel een patiënt is gaat de telefoon voor de patiënt, heel normaal hier.

Op de deur staat children emergencyroom, maar eigenlijk komt iedereen hier die medicatie geïnjecteerd moet hebben of opgenomen moet gaan worden. Ik heb heel veel medicatie geïnjecteerd de afgelopen dagen. Alles gaat hier in de bil. Alles, soms ook dingen waarvan ik denk dat het nooit goed voor je kan zijn. Zo wordt penicilline opgelost in een mix van nacl en lidocaine. De lidocaine omdat het een erg pijnlijke injectie is (totaal 10 cc in een keer!). Het is bijna niet in te spuiten, zo dik en stroperig dat het wordt van de combi met lidocaine. Wanneer je voorzichtig vraagt waarom het zo gedaan wordt, en niet in een grote oplossing IV gegeven wordt, wordt er eigenlijk niet echt op gereageerd. Zo doen ze het altijd, en volgens hen is dat goed..

Wanneer de patiënten opgenomen moeten gaan worden komen ze dus ook hier langs voor een infuus. Ik heb enorm veel venflons gezet. Toch een stuk lastiger dan bij een blanke huid! Maar ik oefen veel en heb er al lekker handigheid in. Zo ook bij kinderen en baby’s. In Nederland is het niet toegestaan om dat te doen als verpleegkundige, daarom had ik de eerste dag ook iets van, dat doe ik niet. Maar toen was er en een babytje die een venflon nodig had, en een bewusteloze volwassene die binnenkwam. Omdat de handeling precies hetzelfde is als bij een volwassene ben ik toch maar aan de slag gegaan, en hij zat in een keer! Super lastig bij die kleine baby’s met die hele dunne vaatjes en de donkere huid. Stiekem toch wel een beetje trots op mijzelf. De dagen daarna heb ik dan ook nog veel infuusjes gezet bij kinderen en baby’s en het gaat me heel aardig af. Je verlegd hier soms je grenzen. Maar wanneer ik er zelf achter sta vindt ik het niet erg om het te doen.

Het is nu het einde van het regenseizoen, daar door is er veel malaria. Heel veel malaria. Wanneer de patiënten er op tijd bij zijn en nog niet te ziek zijn kunnen ze weer naar huis met tabletten. Vaak komen ze alleen te laat. Hierdoor worden er heel veel mensen opgenomen die antimalaria medicatie via het infuus moeten gaan krijgen. Het testen van malaria doen ze door middel van een sneltest. Na een snelcursus heb ik er ook heel wat afgenomen de laatste dagen. Je moet met behulp van een vingerprik een druppel bloed op de sneltest leggen. Dan 4 druppels vloeistof erbij en 15 minuten wachten. 15 minuten wachten wordt alleen bijna nooit gedaan want wanneer die positief is, is dat vaak al na een paar minuten te zien. Wanneer de test positief is wordt er ook nog een buisje bloed afgenomen wat naar het laboratorium wordt gestuurd. Daar onderzoeken ze hoeveel malariaparasieten er actief zijn in het lichaam.

Soms wordt er opeens iemand binnen gereden, soms in een rolstoel, soms op een brancard. Vaak zijn die mensen er niet zo best aan toe. De ziektebeelden variëren heel erg. Zo was er een vrouw/meisje van 19 jaar die in shock binnenkwam. Ze was net thuis met 7 maanden bevallen en had daarbij erg veel bloed verloren. Haar toestand zag er niet al te best uit en het was duidelijk dat er wat moest gebeuren. Ik heb maar de grootste venflon gepakt die ik zag en er een infuus met vocht aangehangen en zo snel mogelijk in laten lopen. Ondertussen ging er een buisje bloed naar het lab om de bloedgroep te bepalen. Nu hopen dat er bloed op voorraad was, anders moest eerst de familie nog bloed doneren. In shock toestand is ze overgebracht naar de afdeling. De volgende dag tijdens de overdracht hoorde ik dat ze nog leefde, gelukkig. Haar kindje was thuis direct na de bevalling overleden.

Wondverzorging. Een verhaal apart. Vooral als het om steriel werken gaat. De steriele pakketten met daarin een bekkentje, kocher en pincet worden verpakt in een katoenen doek. De doek zelf ziet er heel smerig uit, toch is het steriel? Vol enthousiasme om steriel te werken worden er steriele handschoenen aangedaan. Wel is daarbij de gedachte dat die altijd steriel blijven, dus ook als je even wat van de grond moet rapen of jeuk hebt aan je been. Steriele gazen zijn er niet, watten ook niet. Dan toch onstriele bij het steriele pakketje. Wonden zie je hier veel. Van amputatiestompen tot snijwonden door glas. Dat het vaak gaat infecteren vindt ik niet heel raar. Wat ik wel weet is dat wonden niet mijn sterkste kant is. Voordat ik zelf op de grond lig ga ik maar weg, want op die grond daar wil ik niet liggen.

Ik begin er al lekker in te komen in het ziekenhuis. Ik kan steeds meer zelfstandig gaan doen en daardoor wordt het werk voor mij ook leuker. Het is erg behelpen met de beperkte middelen die er zijn. Zo ben je blij als er medicatie op voorraad is. Of als er genoeg verband materiaal is. De verpleegkundigen zijn hier dan ook erg creatief in. Toch is iedereen erg positief, je hoort ze amper klagen. Zowel het personeel als de patiënten niet. Ze doen het met wat ze hebben, ook hier geldt weer: iets is beter dan niets. Toch denk ik wel dat er veel te bereiken is in het ziekenhuis. Ze doen veel aan scholing en bijscholing. Doordat het zo kleinschalig is, kan dit ook en wordt er wel kwaliteit van zorg gecreëerd zover als dat mogelijk is. In de tijd dat er geen patiënten zijn probeer ik hard te oefenen om de taal te leren. Dit tot groot vermaak van de collega’s maar ook zeker van de patiënten. Maar ik hou vol! Het is de bedoeling dat ik op elke afdeling twee dagen meeloop ter oriëntatie en daarna mag ik kiezen naar welke afdeling ik wil.

Janneke heeft kunnen regelen dat ik woensdag met al mijn verzamelde handtekeningen naar het nurses council kon. Toch wel spannend, ik hoopte echt dat het goedgekeurd werd want ik zat er absoluut niet op te wachten om weer terug te moeten naar Kamuzu. Maar na wat praten en wat discussie, en natuurlijk weer wat betaald te hebben mag ik nu toch zeggen dat ik hier in Malawi sta geregistreerd als officiële general nurse!!

Dinsdag heb ik een dagje vrij genomen in Likuni. Ik ben namelijk meegegaan naar het afscheid van 3 andere vrijwilligsters. ’s Ochtends zijn we eerst naar het project van Mariska en Lisa geweest, house of Joy. Op het project dat geleid wordt door nonnen worden 75 kinderen van 0-5 jaar oud tijdelijk opgevangen. Mariska en Lisa hebben de afgelopen maand vooral bij de kleinste kindjes gewerkt, wat een schatjes zijn dat!! We hebben lekker met ze geknuffeld en gespeeld, geholpen met eten geven en luiers verschoond. Geen luiers zoals wij die kennen maar een soort van doeken. Ze hadden nog heel wat spullen gekocht waar de non erg blij mee was. Leuk om ook eens op een ander project te kijken. Ook mooi om te zien hoe de kindjes gewend zijn aan Lisa en Mariska.

We zijn daarna gezellig wezen lunchen bij papaya om wat tijd te overbruggen. ’s Middags zijn we namelijk naar het project van Marjan geweest, Chitipi, children of the nations. Ook dit is een weeshuis wat ruimte biedt voor 32 kinderen van 0-16 jaar. Naast het weeshuis is er ook een schooltje aanwezig. We werden hartelijk onthaalt door de kinderen en samen met Marjan hebben ze ons een rondleiding gegeven. We hebben in het schooltje kunnen kijken, bij de varkens die ze houden en in het weeshuis. Als afscheid had Marjan allerlei lekkers meegenomen, wat met veel zorg in de keuken is verdeeld. Ondertussen hebben de kinderen voor ons gedanst en gezongen. Ook hier weer zag je hoe eigen Marjan is geworden met de kinderen en de mensen die er werken.

Het was een lange vermoeiende dag, met veel indrukken. Ook hier is te zien dat er veel armoede is maar zulke projecten zijn hele mooie initiatieven om de kinderen een goede basis te geven.

Nu heb ik een lang paasweekeind. Gister zijn Marjan, Mariska en Lisa weer terug naar Nederland gegaan. Ook is er gelijk weer een nieuwe vrijwilligster gekomen. Verder heb ik nog niet veel plannen voor het weekeind, lekker uitrusten van de drukke week en weer opladen voor de nieuwe week.

Liefs vanuit Malawi!

Safari

Vandaag terug gekomen van een geweldige safari in Zambia. Wat was het mooi!

Donderdagochtend vroeg zijn we richting Kiboko hotel gegaan, vanuit daar was de safari geregeld. Met een grote comfortabele landrover zijn we richting Zambia gereden. Heerlijk zo’n auto na al die ritjes in de minibus. Bij Kiboko ontmoette we onze mede safarigangers, 4 aardige belgen. Na een paar uur gereden te hebben kwamen we bij de grens aan. Daar hebben we wat papieren in moeten vullen, onze gele koorts vaccinatie laten zien en we mochten Zambia in.

Het was een mooie route, wel even wat anders dan de stad. Langs de weg zie je veel huisjes, sommige van steen, andere van leem. Soms met een dak van golfplaten, andere van riet. Na een tussenstop bij een gezellige lodge kwamen we rond 3 uur bij de lodge. We werden hartelijk welkom gegeten door het personeel, en door de nijlpaarden. De lodge lag aan een rivier, die vol zat met nijlpaarden en krokodillen. Wat voor een geluid die nijlpaarden maken, ik weet niet hoe ik dat moet beschrijven, het net alsof je wordt uitgelachen. Elke keer weer grappig om aan te horen.

Donderdagmiddag hebben we verder nog heerlijk gerelaxt aan het zwembad, met uitzicht over de rivier en over het park. Het zwembad lag op een paar meter hoogte, zodat het geen zwembad werd voor de nijlpaard en de olifant. Die lopen namelijk ook regelmatig rond bij de lodge. Ons verblijf was een safaritent, erg leuk! Ik sliep samen met Marjan, een andere vrijwilligster.

Rondom de logde liepen er ook veel bavianen, en brutaal dat die beesten zijn! Tijdens het ontbijt pakte ze zo twee boterhammen weg van de tafel. Heel apart om zo midden tussen de dieren te zitten. De tent moesten we dan ook goed dichthouden, om te voorkomen dat de bavianen er met onze spullen vandoor gingen.

Tijdens het eten werd ons verteld dat we in het donker niet alleen rond mochten lopen. Als we ’s nachts naar de toilet moesten konden we James roepen. Waarom we niet alleen rond mochten lopen werd ons ’s nachts wel duidelijk. De nijlpaarden grazen namelijk rond je tent. Het gekauw was ook goed te horen. De eerste nacht niet super geslapen, toch wel spannend in zo’n tent en al die vreemde geluiden.. Rond 4 uur waren we allebei wakker en moesten we toch wel nodig naar de wc. James.. We have to go to the toilet! Hij kwam al snel en is met ons meegelopen. Terug in de tent hebben we niet echt meer geslapen. We zouden om 5 uur worden gewekt om op safari te gaan. Dat uurtje hebben we kletsend en lachend doorgebracht. Toch wel melig van zo’n eerste nacht.

Om 5 uur stond James dan aan onze tent. Goodmorning! Ha, we waren al wakker hoor. Na een heerlijk ontbijt met een pannenkoek en een gekookt ei ging het dan gebeuren, onze eerste gamedrive. Wat was het mooi! Ontzettend veel verschillende dieren gezien, veel vogels, allemaal even mooi en bijzonder. Van de eerste olifant die we tegen kwamen wel 20 foto’s gemaakt. Niet wetende dat we er nog heel veel zouden zien. Later dachten we, weer een olifant, kan het niet wat anders zijn;)

We hadden beide dagen van 6-11 uur en van 16-19 uur een gamedrive. In de tijd daar tussen was er tijd om lekker aan het zwembad te liggen, uitkijkend over de rivier. Het leven in Zambia is ook nog niet zo slecht.

Tijdens de gamedrives heel veel gezien, nog meer foto’s gemaakt. We hadden een erg leuke gids, die enorm veel wist te vertellen over alle dieren. Ook zag hij vaak dieren die wij in eerste instantie niet zagen, te klein of heel onopvallend. Zo hoorde hij dat de bavianen aan het schreeuwen waren, daar moesten we op af. En ja hoor, daar liep een luipaard. We konden enorm dichtbij komen, de luipaard liep een paar meter van de auto vandaan. Wat een mooi beest is dat! Super mooie vacht en kleuren. De luipaard was nummer 1 van de big 4 van Zambia. De big 5 is hier niet te zien, de neushoorn leeft hier namelijk niet. Wel zagen we de buffel (alleen de achterkant, maar toch gespot), olifant, en de leeuw.

Naar de leeuw waren we al een poosje op zoek. De leeuw is altijd lastig te vinden, maar in deze tijd van het jaar helemaal doordat het gras erg hoog staat en er veel verschillende drinkplekken zijn. Hierdoor kunnen ze dus eigenlijk overal zitten. De zoektocht was tot nu toe nog niet geslaagd en we waren op weg naar een ander gedeelte van het park. Onderweg kwamen we echter een andere ranger tegen die te horen had gekregen dat de leeuwen wel waren gespot. Dus zijn we omgedraaid en de goede richting op gereden. Na een poosje rijden zagen we ze dan, 4 leeuwen bij elkaar op zo’n 20-30 meter afstand.

Al rijdend hebben we heel veel mooie dieren gespot, impala’s, veel bavianen, springbokken, krokodillen, luipaarden, waterbok, giraffen, zebra’s, visadelaars, reigers, vlinders, muggen, libelles, civitkat, pumbavarken, uil, en heel veel verschillende vogels waarvan ik echt de naam niet meer weet. Vast ook nog heel wat dieren vergeten te noemen. Wanneer we ’s avonds op gamedrive gingen, ging er ook altijd iemand mee die met een hele felle lamp opzoek ging naar de nachtdieren. Enorm lastig om te zien, soms snapte je ook niet dat ze een dier konden vinden. Weer hele andere dieren zijn er dan actief en vaak erg goed gecamoufleerd.

Vanmorgen na weer een heerlijk ontbijt met een nog heerlijker uitzicht weer terug richting Malawi. Onderweg kwamen we meerdere groepen mensen tegen, zwaaiend met takken. Palmtakken. Het was namelijk palmzondag. De mensen zagen er letterlijk op zn ‘paasbest’ uit. Waarschijnlijk liepen ze richting de kerk. Onderweg dan ook veel volle kerken gezien. Je ziet dat geloof een hele belangrijke rol speelt bij de mensen hier. Ze groette je hartelijk, kregen ook een tak aangereikt waarmee we dan ook zwaaiden als we weer een andere groep tegen kwamen.

Na weer een mooie en gezellige rit kwamen we rond half 3 weer aan bij ons huisje. Voelt toch wel echt als thuiskomen. Gezellig nog een poosje met mn ouders geskypt, was leuk om even je verhaal te kunnen delen. Hoorde dat het in Nederland van dat verschrikkelijke weer is. Nou hier is het ook ‘verschrikkelijk’. 25-30 graden..

Morgen is het feest wel weer over, dan moet er weer gewerkt gaan worden. Ik heb er wel weer veel zin in. Ben benieuw wat ik allemaal weer ga zien, dat is elke dag weer een verrassing hier.

Tuanana!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood